Onlangs stuitte ik op een merkwaardige video op het Youtubekanaal van vlogger, tv-presentator en theatermaker Salaheddine Benchiki. De Marokkaans-Nederlandse opiniemaker, die vooral bekend staat om zijn videos met onomwonden islamitische inslag, interviewde dit keer Jan Roos over God, het leven en het leven hierna. Een interview van het genre Adieu God, maar dan met meer bekeringsdrang zoals zich die manifesteert in de voice-over die af en toe inbreekt om de kijkers bij de islamitische les te houden.
Benchiki verkondigt in het gesprek met Roos dat toen Andalusië werd bewoond door moslim het uitblonk in de wetenschap en legt moeiteloos een causaal verband tussen de mate van collectieve islambeleving en wetenschappelijke ontwikkeling. Roos vraagt hoe het dan komt dat de afgelopen eeuwen het drastisch anders eraan toegaat en hoe Benchiki met droge ogen kan beweren dat theocratieën als Iran, Pakistan en Saudie-Arabië niet devoot genoeg zijn. Op de vraag of de islam verlichting nodig heeft antwoordt Benchiki dat “de dogmatiek absoluut niet het probleem is van de achterstelling”. “Integendeel, men is de islam lichter gaan nemen, dat is de reden van het achterblijven”. De islamitische geestelijkheid die de Koran en alle andere heilige overleveringen van kaft tot kaft hebben bestudeerd, en daaruit het beleid in de islamitische wereld hebben gedestilleerd, bewijst volgens Benchikti juist dat ze allemaal de leer verkeerd hebben begrepen.
Benchiki beweert tevens dat “vrouwenrechten totaal niet in het geding zijn in de islam”. Als Roos vraagt hoe het dan komt dat in islamitische landen dat wel consequent het geval lijkt te zijn, stelt Benchiki dat “het gedrag van moslims niet correspondeert met de leer die ze aanhangen want de islam is een baken van verlichting, wetenschap en bovenal feminisme”. “Was het maar waar dat wij uitvoerden wat de islam zegt”, verzucht Benchiki. ‘Heilige teksten’ moeten zijn stelling onderbouwen, zoals: “Ik mag als man geen cent opeisen van het inkomen van de vrouw, terwijl zij wel het recht heeft op dat van mij”.
Als kenner van deze ‘heilige teksten’ geef ik toe dat dit klopt, ware het niet dat veel andere ‘heilige teksten’ zijn stelling onderuit halen. Zo lezen we in de ‘heilige teksten ook: dat je als vrouw niet mag werken in een omgeving met mannen, dat je als vrouw geen handen mag schudden, over het toestaan van slaan van vrouwen wegens ongehoorzaamheid, over het besnijden van vrouwen, over dat een getuigenis van de vrouw maar de helft waard is van dat van de man, over de legitimering van polygamie voor mannen alleen, over de verplichting van de sluier, over het niet mogen baden of zonnen op een gemengd strand, over de beloning van de maagden in het paradijs voor mannen alleen, over het recht op seksslavinnen als oorlogsbuit (slavinnen waaraan je uiteraard geen toestemming hoeft te vragen voor seks), over dat de vrouw niet het recht heeft om een huwelijk te beëindigen, over dat je twee schapen slacht bij de geboorte van een jongen maar slechts één schaap bij de geboorte van een meisje, over dat de vrouw recht heeft op minder erfenis, over dat de geen voertuigen mag berijden, dat de vrouw toestemming van de voogd moet hebben om te mogen huwen en dat alleen met een medemoslim mag worden gehuwd (wat niet geldt voor de man) en over de steniging als straf voor vrouwen die overspel plegen. Daarnaast bestaat de gehele geestelijkheid uitsluitend uit mannen en mogen vrouwen slechts achter hen bidden in de moskee.
Het lijkt er op dat Benchiki totaal niet lijkt in te zien dat hij de vrouw benadert als een handelsonbekwaam en zwak eigendom van de man en slechts rekening houdt met zijn eigen eergevoel of dat van andere mannen, ten koste van gelijke rechten voor man en vrouw, verhuld in termen als ‘positieve jaloezie’, ‘respect’ en ‘bescherming’.
Precies de verklaringen die ik kreeg als ik wilde uitgaan, ongesluierd op het strand wilde liggen, mannelijke vrienden wilde hebben, in de avond buiten wilde zijn, een (Nederlands) vriendje had, in een kroeg wilde werken, me wilde opmaken, me mooi wilde kleden en op mezelf wilde wonen.
Als antwoord op de vraag van Roos waar Benchiki nou precies zo bang voor is zegt hij: “Ik gun dat nare gevoel mezelf niet”. Oftewel, alle beperkingen ten aanzien van vrouwen zijn er vooral omdat Benchiki en de zijnen niet kunnen omgaan met jaloezie. Over de sluier zeg hij: “Ik wil mijn eigen vrouw bijzonder blijven vinden en niet besmet raken door constant andere vrouwen te zien”. Waarmee hij eigenlijk een beroep doet op álle vrouwen of ze rekening willen houden met zijn wensen.
Hoeveel meer bewijs van een giftig patriarchaat wil je nog hebben?
(Bekijk ook deze video van de Telegraaf om te zien hoe geslaagd de integratie in Nederland is. Een groep boze jongens vindt dat ik mijn kritiek ‘voor mezelf moet houden’, dat ik ‘chaos creëer’ door mijn mening te uiten en dat ik ‘daarom die bedreigingen heb verdiend’. De modern-ogende Turkse meiden in de video moeten toegeven dat ze thuis klappen zouden krijgen als zij kritisch zijn op het geloof, maar vinden dat geen enkel probleem; ‘zo hoort het ook’.)
Lees ook: B. B. Solocast: Lale Gül, schrijfster van de islamkritische bestseller ‘Ik ga leven’
Lees ook: DENK 020: bedreigingen Lale Gül heel erg MAAR, Lale Gül is PR-campagne voor islamofobie
