Er is veel onrust rond de coronamaatregelen en zwembaden. Op social media ging het verhaal rond van een jongen van zes die op blote voeten naar huis werd gestuurd bij een zwembad in Buitenpost omdat hij geen zwempas bij zich had.
Het afgelopen jaar kan de boeken in als een jaar waarin de samenleving onder hoge spanning staat. Dit komt door de langdurende coronacrisis. De overheid neemt beslissingen zonder de gevolgen op de werkvloer te overzien, en gemeenten voeren deze bijna allemaal klakkeloos door. Uitzonderingen daargelaten.
De zwembranche is daar een voorbeeld van. Demissionair minister Hugo de Jonge verkondigt, geadviseerd door zijn ambtenaren, dat zwembaden verplicht worden bij de ingang een QR-code te scannen. Direct gevolg hiervan is dat duizenden kinderen in de problemen komen omdat de ouders het zwembad niet meer in mogen.
Er ontstaat een strijd, die klein maar fel wordt gevoerd. Er worden links en rechts verwijten gemaakt en landelijke bonden sturen aan op het handhaven van de maatregelen. Een van de grote landelijke overheidsorganen, de Vereniging Sport en Gemeente, grijpt de antwoorden van de minister aan als het antwoord op de vraag of het wel rechtsgeldig is.
Schoorvoetend stemmen veel managers van zwembaden, zoals in Buitenpost, in en ontstaat er een gevoel van ‘het moet, maar ik ben het er niet mee eens’. Het personeel kan alleen maar volgen, de baas beslist.
Wat mij hieraan stoort, is het gemak waarmee overheden hun zin hebben weten door te drukken zonder de gevolgen te erkennen. Als reactie krijg ik te horen dat er geen probleem is als ouders verantwoordelijkheid nemen en zich laten vaccineren.
Kinderen zijn de dupe en dit heeft effect op de zwemveiligheid. Een ouder moet zijn eigen kind kunnen begeleiden en omkleden. Dit heeft niets meer met het bestrijden van de verspreiding van het virus te maken, maar eerder met het stimuleren om te vaccineren. Dit kan en mag niet over de ruggen van kinderen gaan.
Shiva de Winter
Voorzitter van de Nederlandse Stichting Water- & Zwemveiligheid.
