Het is een oude wet van de talkshow: de gezichten van de mensen die niet aan het woord zijn, zeggen vaak vele malen meer dan de woorden van degene die wél aan het woord is. Dat was weer eens mooi te zien tijdens WNL op Zondag, het opgeruimde zondagochtendprogramma van de zich ‘vrolijk rechts’ noemende omroep WNL. In een ring rond de door Elseviers Weekblad tot ‘Nederlander Van Het Jaar’ uitgeroepen schrijfster Lale Gül heerste diep stilzwijgen.
Waar Wouter de Winther de laatste schermutselingen over de kabinetsformatie met de kijker had gedeeld, Gert Verhulst de loftrompet had mogen steken over zijn miljoenenbedrijf Studio 100, Emile Roemer vooruit had geblikt naar zijn nieuwe rol als de nieuwe Commissaris van de Koningin in Limburg en Onno Ruding nog eens zijn oude stokpaardje had mogen berijden over sobere staatsfinanciën, vertelde Lale Gül over een wereld – die van de orthodoxe, onderdrukkende islam – waar de heren overduidelijk geen kaas van hadden gegeten. En waarvan de oudere heren de verslaglegging door ervaringsdeskundige Lale Gül met een plichtmatige eerbied aanhoorden, onbekend als ze zijn met een wereld waarin laaggeletterdheid, armoede en religieus conservatisme de toon zetten en de vraag uit welke partijen een nieuw kabinet bestaat compleet irrelevant is.
Met haar boek en haar zelfverzekerde optredens brengt Lale Gül een punt naar voren – de misselijkmakende vrijheidsbeknotting door orthodoxe islamisten in Nederland – waar de gevestigde orde het liefst met een grote boog omheen beweegt. We vinden onszelf, in het verlengde van Mark Rutte, maar al te graag ‘een gaaf land’ en dan wordt iemand die een paar straten verderop woont en opschrijft welke door religieuze intolerantie geïnspireerde hel er achter haar huisnummer schuilgaat op zijn best geprezen voor haar moed, maar gaan we haar – zo proefde je in het zwijgen bij WNL – hoogstens beleefd uit luisteren maar natuurlijk niet écht serieus nemen want stel je voor: straks gaan we nog geloven dat de hel zich niet beperkt tot het huisnummer van Lale Gül, maar dat die hel zich uitbreidt naar ons, die liever de andere kant uit kijken.
Let maar op, we zijn nog maar een paar stapjes verwijderd van het moment dat we de spiegel die Lale ons voor houdt zat zijn en haar en als een zeurpiet terzijde zullen schuiven. Presentator Rick Nieman speelde weliswaar diepgaande betrokkenheid bij de door geweld bedreigde auteur, maar hield de kwaadaardige aanstichter die haar het leven zuur maakt – de islam – zorgvuldig buiten de vuurlinie. Ook bij WNL mag de multiculturele samenleving immers geen blijvende buts oplopen, want de BV Nederland kan op termijn niet zonder goedkope arbeidskrachten uit het Midden-Oosten of de kop van Afrika.
Niettemin hulde voor Nieman dat hij de ijzige sfeer rond Lale uiteindelijk opmerkte en haar aan het slot van het interview vroeg of ze niet gedoemd was eenzaam te zijn en, wellicht, te blijven. Ik vrees dat hij daar de ultieme snaar wist te raken. Voor elke keer dat Lale aan de bel trekt over de verschrikkingen van de islam zoals zij die aan den lijve heeft ondervonden, staan er bij de NPO tien redacties klaar om jonge moslima’s voor de camera te halen die blijmoedig vertellen dat ze ‘uit vrije wil’ een hoofddoek dragen. En het beeld van ons ‘gave land’ aldus in stand houden.
Dat is de muur waartegen Lale dreigt aan te lopen.
Lees meer van Hans van Willigenburg:
Nu in WNL op Zondag: schrijfster Lale Gül! Door @ewmagazinenl uitgeroepen tot Nederlander van het Jaar. Maar hoe hoog is de prijs die zij betaalt voor haar succes? Kijk nu mee! Op NPO1 #WNL @AmsterdamLale pic.twitter.com/86LSYBOosU
— WNL Op Zondag (@WNLOpZondag) December 12, 2021
