Op internet circuleren compilaties van media-optredens die Diederik Gommers sinds het uitbreken van corona heeft verzorgd. Nu valt er met enige kwaadaardigheid van de meest consequente parlementariërs en bestuurders wel een beeldenmix te monteren die duidt op inhoudelijke wiebeligheid, maar bij Gommers is het, me dunkt, niet al te lastig om hem te portretteren als een kwebbelende charlatan. Bij Diederik hoef je immers niet ver te zoeken om tegen totaal tegenovergestelde uitspraken op te botsen. Er vanuit gaande dat hij in het prille begin geen andere agenda had dan het zo nauwkeurig informeren van het grote publiek, zou het interessant zijn om na te gaan waar hij van die hoofdweg is afgeslagen en de mediafiguur ‘Diederik Gommers’ heeft ontdekt, die er ook niet-medische gedachten en afwegingen op nahoudt.
Misschien is hij – mogelijkheid – in de veronderstelde kracht van zijn media-optredens gaan geloven na het winnen van de Machiavelli-prijs. En heeft het feit dat hij sinds enige tijd in de boekwinkels ligt (boektitel Intens, ondertitel Het verhaal van Diederik Gommers, opgetekend door Wilma de Rek) er ook aan bijgedragen dat hij de drang voelt op allerlei interviewverzoeken te blijven ingaan, ook nu zijn afscheid als OMT-lid en voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor de Intensive Care nakende is. Misschien – andere mogelijkheid – was zijn toenadering tot influencer Famke Louise, die onder de hashtag #ikdoenietmeermee op ramkoers leek te liggen, het onverwachte gebaar waardoor Gommers boven concurrerende corona-sprekers wist uit te stijgen, wellicht ook in zijn eigen ogen.
Wat de bouwstenen van mediaster Gommers ook precies zijn geweest: bij Op1 vrijdagavond bleek dat Gommers óf doodmoe in de touwen hangt óf zo verliefd is geworden op zijn eigen stemgeluid dat vragen niet meer tot hem doordringen. Tot drie keer toe vroeg Welmoed Sijtsma of het te verantwoorden is dat Nederland als enige in Europa nog steeds in lockdown zit. Even zoveel keer ontweek Gommers de vraag en lulde een verhaal aan elkaar wat nauwelijks een verhaal te noemen was, de overige tafelgasten in vertwijfeling achterlatend.
Maar het échte demasqué – behalve zijn warrige woorden – zat ‘m in de totale richtingloosheid van zijn standpunten (zo hij die überhaupt heeft). Het leek alsof Diederik een fiche wilde leggen op de laatste gaten in zijn standpuntenbingo. Had hij in het Balie-interview nog benadrukt dat het lamleggen van de samenleving verhoudingsgewijs een schromelijke overschatting was ten opzichte van de mildheid van het coronavirus, nu hield Gommers met een ernstig gezicht staande dat het ondanks hoopgevende cijfers uit Groot-Brittannië en Denemarken nog geen tijd was om de lockdown op te heffen. En waar hij eerder had beaamd dat Rutte de zorg had uitgekleed en al die lockdowns de duistere rekening waren van wanbeleid vanuit Den Haag, hield hij nu weer doodleuk vol dat extra IC-bedden niet de oplossing waren, want de kortste weg naar geldverspilling en duimen draaiend personeel.
Als de media-optredens van Diederik Gommers een ding duidelijk hebben gemaakt, is het dat je uit de mond van een babbelzieke bestuurder in korte tijd een eindeloze hoeveelheid onbewezen en lichtzinnige proefballonnetjes kunt optekenen. En dat het, vanuit bullshitreductie bezien, veel verstandiger is de verplegenden aan het woord te laten, die met hun spreekwoordelijke poten in het bluswater staan.
Lees ook van Hans van Willigenburg:
