Klaas Knot ziet eruit zoals je verwacht dat een president van De Nederlandsche Bank eruit ziet: stijfjes, ernstig, brildragend. Hij mocht in Buitenhof komen opdraven om de kijkers in te wijden in de hogere rekenkunde van de Europese Centrale Bank te Frankfurt, waarvan de aanname is dat daar, ergens op een hoge verdieping in het ECB-gebouw, de knapste rekenaars van ons continent bijeen komen.
Nog los van wat Klaas te melden had – daar komen we zó op – is het natuurlijk hilarisch hoe de kaste van mensen als Knot de rolverdeling in onze samenleving nog even bevestigt: voor riant betaalde technocraten als hijzelf hebben de rekensommetjes nul en generlei consequenties terwijl de mensen die getroffen gaan worden door het inflatiespook het te druk hebben met zich kapot werken om straks de stijgende inflatie bij te kunnen benen.
Interviewer Pieter Jan Hagens wilde namens het kijkerspubliek logischerwijs weten hoe lang de pijn van de inflatie volgens Knot zou duren. Het antwoord luidde dat het stijgende prijspeil van ‘met name energie en voedsel’ waarschijnlijk tot ver in 2023 zou aanhouden, hetgeen meneer Knot wel degelijk ‘zorgen baarde’ (niet dat hijzelf op zalm of kaviaar zou hoeven te beknibbelen, voor technocraten zijn ‘zorgen’ op het economische terrein slechts abstracte exercities).
Omdat hij, Knot, ook wel begreep dat hij zijn nare mededeling in een vergevingsgezind en liefst monter jasje moest zien te steken, had hij het als bij toverslag over ‘de hardwerkende Nederlander’ die het gelag, als we niet zouden oppassen, ging betalen. Voor deze laatste constatering trok de slimme Knot zijn ernstigste tronie tevoorschijn.
In Frankrijk waren de stijgende benzineprijzen uiteindelijk de aanzet tot het ontstaan van de ‘gele hesjes’ en in Nederland probeert Sander Schimmelpenninck intussen met VPRO’s Sander en de kloof een opstand der horden te voorkomen, maar dat alles heeft er nog niet toe geleid dat iemand als Klaas Knot in gewone mensen taal durft te zeggen (wat hij eigenlijk zegt), namelijk dat we wat inflatie betreft zijn overgeleverd aan buitenlandse goden en dat hij niet meer kan doen dan de eventuele rampspoed met een piepklein procentpuntje te verzachten en van tekst en uitleg te voorzien.
De spreekwoordelijke ‘hardwerkende Nederlander’ moest het doen met Knot’s beroep aan het kabinet om ‘de beleidsreactie te intensiveren’, wat ik, leek zijnde, maar even vertaal met ‘haal een zak geld tevoorschijn en repareer het klootjesvolk voor de aanstaande, financiële ellende’. In door ons gehate landen als Hongarije en Polen staat een dergelijke reparatie onmiddellijk bovenaan de agenda, maar hier, in ‘de liberale hemel’, moet de kaste van de Knot’s daar eerst zijn goedkeuring aan geven, verdeeld over allerlei commissies die onder marmeren plafonds bijeenkomen.
Als je Klaas Knot in Buitenhof met mijn ogen bekijkt is niet de vraag: waarom hebben populisten zoveel aanhang? Maar: waarom nog zo weinig?
Lees meer van Hans van Willigenburg:
