Bom dia, vriendinnen en vrienden van de Portugal Post! Met Laetitia over het Portugese matrassenprobleem, Spanjeman Raúl over een extreem-linkse dierenactiviste die hij ontmaskerd heeft als een ordinaire kommersjele sekswerkster en dokter Kildare over levensgevaarlijke tekenbeten in de Algare.
Uw geliefde hoofdredacteur bevindt zich inmiddels in Keulen en ik kan u verzekeren dat de stad een stuk minder fris is dan de wereldberoemde Eau de Cologne 4711. Wat een dystopie, lieber Freunde! Overal vieze junkies, duizenden smerige fastfoodtoko’s, zwervers die hun behoefte gewoon op straat doen, krakers, het is hier steenkoud en ik zag amper groen in deze betonnen jungle.
Maar ook: prachtige winkels en de lokale Chickeria die in bontjassen lekker aan het shoppen is want het geld klotst hier tegen de plinten. Met het het Duitse arbeidsethos is niks mis maar geef mij maar de Algarve, waar het lummelen en heerlijk niks doen tot een levenskunst is verworden. Bon, ik ga op reportage in Turkse Köln en daarna even lekker dönner kebab smikkelen op straat en vervolgens even de maag laten leegpompen. Allahasmaladik!
Waar een simpel land ingewikkeld kan doen.
Want leuke lezers, in de bedden- en matrassenwereld van Portugal moet je eerst een studie doen voordat je eindelijk kunt slapen op je nieuwe matras. Als je er tenminste niet voor kiest om een bed bij Ikea te kopen want die denken Internationaal en dat blijkt een stuk simpeler.
Eenmaal bij de Conforama binnen begint het je te duizelen. Afgezien van de prijzen die werkelijk torenhoog zijn, minstens zo hoog als het matras zelf (als een Portugees erop zit kan hij niet met de benen bij de grond), komt meteen al het volgende dilemma: welke maat bed wil ik hebben. De matrasmaten zijn talrijk in Portugal. De grootste matrassenfabrikant in Portugal heeft vast een vriendje bij de Portugese regering die heeft toegestaan dat je in feite alle maten op je bed kunt leggen. Dus die pikt ook een graantje mee.
Op de jaarlijkse matrassenconferentie in Davos is besloten dat Portugal zich niet hoeft te houden aan wat wij simpelweg standaard noemen. Portugal houdt zich überhaupt zo min mogelijk aan Europese regelgeving, maar dat komt volgende keer weer aan bod.
Als je eenmaal online op een matrassensite op BESTELLEN hebt gedrukt krijg je een aanzienlijke lijst met maten:
80×190 cm.
80×195 cm.
90×200 cm.
150×185 cm.
150×190 cm.
133×188 cm.
120×195 cm.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe kan een land dit een burger aandoen? Dat de Portugees kort is is mij bekend maar dit gaat wel heel erg ver. En: waar moet je beginnen? En hoe moet dat dan met je lakens die je bij Zara hebt gekocht? Weggooien?
Ikzelf zit nu in deze wurggreep van de matrassenmafia. Ik heb een Portugees bed en wil een nieuw matras. Moet ik nu een heel nieuw bed kopen bij Ikea of toch maar weer een 120×195 matras kopen. Ik denk het eerste. Alleen al vanwege dat beeldige beddengoed van de Zara.
Wat een week is het weer geweest beste lezers. Buenos días!
Eindelijk worden dierenrechten in Spanje beetje bij beetje erkend en verbeterd. De inwerkingtreding van de ‘Ley de Bienestar Animal‘ heeft lang op zich laten wachten maar is nu een feit. Niet voor iedere Spanjaard is dit volslagen logisch en het is dus niet verrassend dat een ridicule actie van jongedame Fanny uit 2019 weer wordt opgerakeld.
Temeer omdat eind 2020 iemand had uitgevonden hoe zij in haar levensonderhoud voorziet. Fanny bedoelt het goed, maar iets met klok en klepel dringt zich op in het achterhoofd als je luistert naar wat zij te vertellen heeft. De opmerking die het meest blijft hangen is dat in de kippenhouderijen de haantjes allemaal gedood zouden moeten worden omdat de haantjes de kippen zouden verkrachten. Vrijheid voor de kip!
Verder gooide zij in een filmpje op Youtube eieren op de grond kapot zodat de kippen die rond haar voeten scharrelden ‘hun eigen bezit terugkregen door het weer op te eten’, waarmee wat haar betreft de cirkel rond was. Voor geïnteresseerden; Fanny en de kippetjes
Gek, maar ongevaarlijk. Hoewel mij dan wel weer opviel dat ze Crocs draagt in het filmpje. Een favoriet kledingstuk van menig grijze golver, dus ietwat verwarrend gelet op het verdere uiterlijk van deze strijdster voor het welzijn van vrouwen in het algemeen en kippetjes in het bijzonder.
Verder zie ik haar wel in een kraakpand in een desolate zona comercial de bevrijding van de kip in het algemeen en de Catalaanse hen in het bijzonder uit te denken op een opengescheurde papieren zak waarin de onbespoten habas (tuinbonen, een zeer populaire groente alhier) van de veganshop verpakt waren.
Hoe dan ook, iemand heeft uitgevonden dat de radicaal feministiese dierenrechtenstrijdster de kost verdient als kommersjeel sekswerker. En als een dergelijk bekend uithangbord van zowel dierenactivisme als feminisme zich in een toch alles behalve vrouwvriendelijke bedrijfstak als de prostitutie van een inkomen voorziet zal er met die wet ook wel van alles aan de hand zijn. Of zo.
Staaltje logica dat er ook voor gezorgd heeft dat in die wet ‘werkhonden’, zoals honden van jagers, maar ook de honden van schaapsherders zijn uitgesloten van een aantal maatregelen. Zo hoeven die eigenaren geen cursus met bijbehorend examen te doen en geldt het verbod om honden langer dan 24 uur alleen te laten niet voor deze groep.
Hoewel het te ver gaat om dit op het conto van Fanny bij te schrijven, maar geholpen heeft het zeker niet. Blijft het feit dat hoe er met dieren wordt omgegaan uitermate discutabel is en dus ook blijft.
Voor de rakkers die door bijgaande foto trek hebben gekregen, Fanny is te huur voor 150 euro per drie kwartier of drie mille voor een heel weekend. Ik zou haar niet meenemen naar een kiprestaurant als ik u was. Oh, en neem een nijptang mee, voor als één van die spijkers vast blijft zitten op een plek waar je dat liever niet hebt.Over naar de vastgoedrubriek.
De afgelopen weken heb ik u meermaals op prachtige oportunidades gewezen op het gebied van ‘bewoonbare objecten’. Vandaag moet ik helaas uw enthousiasme een weinig temperen. Het heeft de Generalitat de Catalunya behaagd om okupación (kraken) van huizen nóg minder strafbaar te maken dan het al was. Het kraken van vakantiewoningen gebeurde al regelmatig, maar door een aangekondigde wet zal dit vrijwel zeker gierend uit de klauwen gaan lopen in de komende jaren. Als een huis gekraakt wordt, zo is het voorstel, moet de eigenaar, in overleg met de overheid, een ‘sociaal huurcontract’ aanbieden met een looptijd van vijf jaar voor een privé-persoon, zeven jaar voor een kleine speculant (tot vijftien woningen in bezit) en tot twaalf jaar voor de prinsen Bernhard’s en banken van Cataluña. De details kunt u hier lezen.
Een iets oudere señor in Cambrils kwam vorig jaar thuis na een bezoek aan familie in Barcelona en vond zijn thuis gekraakt. De krakers weigerden te vertrekken, de politie had geen zin om op te treden tot het uit de hand dreigde te lopen en de eigenaar moest verkassen naar een pension. Pas na tussenkomst van een rechter kon de eigenaar zijn eigen, half verwoeste huis weer betrekken. Hier een verslag van het voorval; Kraken in Cambrils.
‘Wat een negativiteit deze week Raúl!’, hoor ik u denken. Sorry, ik sluit het vrolijk af.
Deze week heeft het geregend! Heuse druppels van het type waar je ook echt nat van wordt. Mijn buurman, The Fonz voor intimi, was op bezoek en zelfs hij kon het horen, hij hoort slecht en luistert nog minder, druppels op het dak en druppels tegen het raam. Helaas duurde het maar een minuut of drie, maar regen bestaat dus nog. Volgende week hopelijk een verslag over een druilerige week met weinig zon, nog minder wind en regen, non stop regen.
Goed voor de druiven, waar je wijn van maakt. Goed voor het graan waarvan je whisky en bier maakt. Goed voor de natuur en dus goed voor de mens.
¡Hasta la proxima amigos y amigas!
Bom Dia beste dokter Kildare-fans en ander olijk lezersvolk!
Zondagmiddag, beste nieuws- en/of leergierigen en dus tijd voor een nieuw Kildare-verhaal uit het zonnige Zuiden van het – helaas – rommelige Europa, beste lezers. En alhoewel de Algarve vér weg lijkt van het Oekraïense strijdtoneel, gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ook in de Iberische zon de onrust aan de Oost-Europese grens het gesprek en de vrees van de dag is, vrienden. Vrees, las ik overigens ook uitgebreid in de reacties op het huidcarcinomen-praktijkverhaal van vorige week.
Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat de grote populatie rimpelhuidige zon-overwinteraars in Zuid-Europa de pensioengerechtigde leeftijd meestal ver is gepasseerd en daarmee verhoogde kansen heeft op de naweeën van een leven lang zongevaar-negeren. En ook niet zo vreemd als je bedenkt dat er vroeger nauwelijks werd gesmeerd met tegen UV-straling beschermende middelen, die bestonden gewoon niet. Het werd dus gewoon een jaarlijks zon-verbranden en vervellen en daarna nog een keer, één en ander zich jaren later manifesterend in huidschade met soms zeer ernstige gevolgen zoals ik schreef én bevestigd kreeg in diverse reacties.
Een geheel ander onderwerp vandaag, beste meeleesvrienden!
Een praktijkverhaal waarmee uw mede zon-minnende doutore afgelopen week werd geconfronteerd en tegelijk een vertel-het-verder wake-up call werd!
Patiënt in kwestie bezocht de praktijk met vage, al langer bestaande klachten van behoorlijke algemene malaise, variërend van ernstige vermoeid (tot bedlegerig) zijn, veel spiergerelateerde pijnen, geen eetlust hebbend, soms hoge koorts en steeds meer algemeen verslechterend.
Uit een eerste bloedonderzoek bleek dat er bepaalde waarden ernstig afweken van de standaardwaarden. (Geen details in verband met privacy). Na lichamelijk onderzoek en diagnose bleek er op het lichaam een ouder, ontstoken wondje te zijn, duidend op een insectenbeet. Gezien de ernst van de klachten en het afwijkend bloedbeeld dacht uw immer wakkere geneesheer meteen aan de mogelijkheid van een tekenbeet en de gevolgen daarvan.
Nou, beste dokter-verteller, zult u denken: wat is daar nou zo bijzonder aan dat er een verhaal over verteld moet worden? De tekenbeet is algemeen bekend!
Het antwoord daarop zal u duidelijk worden beste seguir os alunos! (Ja, zoek maar op!)
Zoals u weet is de teek een parasiet die veel voorkomt op het wild in de natuur en op de gedomesticeerde dieren als koeien, paarden en vooral schapen, maar wij kennen hem natuurlijk in de eerste plaats van onze huisdieren, met name hond en kat. De teek behoort tot de familie Ixodidae, waarvan er weer vele ondersoorten bestaan; de schapenteek is bijvoorbeeld anders dan de huisdierenteek. De teek is een geleedpotige parasiet verwant aan de spin en is, na de mug, de meest ziekten overbrengende parasiet die we kennen. In Nederland is de teek vooral bekend van het overbrengen van de Borrelia Burgdorferi, een bacterie uit de spirocheten (spiraalvormigen) familie en veroorzaker van Borreliose, beter bekend als ziekte van Lyme. Overigens kan de tekenbeet ook verantwoordelijk zijn voor andere, zij het meer zeldzame ziektes zoals Encephalitis (hersenvliesontsteking).
Artikel gaat verder na afbeelding.
Waarom nou al deze informatie beste amigas e amigos en wat maakt dit zo bijzonder? Het bijzondere aan dit verhaal is dat de bovenvermelde patiënt inderdaad door een teek was gestoken en geïnfecteerd, maar deze teek niet (!) de Borrelia-bacterie had overgebracht en ook niet de TBE (encephalitis), maar heel iets geheel anders.
Uit de diagnose bleek uiteindelijk, na laboratoriumtest, de intracellulaire – en door de teek overgebrachte – parasiet Rickettsia de schuldige. Rickettsiae kennen heel veel vormen en soorten zowel in de humane pathologie als zelfs in plantenziektes. Té veel soorten en ondersoorten om op te noemen zelfs en alleen in zijn algemeenheid bij iedere arts bekend. De hoofdgroepen bestaan uit Tyfus, de Scrub Tyfus en de Spotted Fiver. Tyfus, u leest het goed, met name vlektyfus, een (soms) zeer ernstige en besmettelijke vorm welke onbehandeld meestal tot de dood lijdt. Gelukkig was daar bij deze patiënt geen sprake van. Wat maakt dit verhaal en deze parasiet dan wél tot de wake-up call?
Nou beste vrienden, uw geneesheer bedacht dat het feit dat de in dit praktijkverhaal gediagnostiseerde vorm van Rickettsia alleen in Zuidelijke streken voorkomt. En de vroegere ervaring van uw vakantiedokter uit de Nederlandse tijd, is dat een patiënt met deze klachten in Nederland niet snel zal worden gekoppeld aan de Rickettsia Conorii, de parasiet die bij bovengenoemde patiënt, via doorverwijzing naar internist, gediagnostiseerd werd. Dit betekent in de praktijk dat er bij genoemde klachten zéér waarschijnlijk door uw Nederlandse huisarts in ‘verkeerde’ richtingen zal worden gezocht en behandeld, zonder dat het resultaat oplevert. De ervaring leert dat pas in een later stadium, soms zelfs pas na tussenkomst van een tropenarts, de ware schuldige aan het licht komt en adequaat kan worden behandeld. Uw doutore de férias maakte het mee. Dit geldt uiteraard niet alleen voor de Rickettiae-families, maar voor vele ziekten die alleen in de Zuidelijke- of tropenlanden voorkomen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Microscoop-opname van Rickettsia Conorii (donkerpaars) in twee lichaamscellen.
Uw zuidelijke geneesheer kent uit eigen – vroege – herinnering een vergelijkbaar moment. Patiënt was een jongeman van 15 jaar die met moeder de praktijk bezocht vanwege ernstige darmklachten. Na uitgebreid onderzoek en laboratoriumtesten stond ik met de mond vol tanden en kon geen verklaring voor de klachten geven. Mijmerend sprak ik dat het geen vakantietijd was en er dus geen sprake kon zijn van acute besmetting met één of ander smerig vreemd(!) buitenlands darmbeestje.
Meteen daarop reageerden zowel moeder als zoon in koor dat de jongen met school een land had bezocht, voor mij bekend om zijn voedselvergiftigingen, en dus vieze beestjes had gesnoept door het eten bij straatkraampjes. Dit verhaal is vele jaren geleden beste lezers, nooit ben ik het vergeten, toen was het een wake-up voor mijzelf. De diagnose was daarna snel rond (na gericht laboratoriumonderzoek) en behandeling werd gestart met succesvolle afloop voor de jongeman.
Maar zult u denken, als een parasiet niet (of zéér zelden) in Nederland voorkomt, dan is het logisch dat de huisarts daar niet aan denkt en eigenlijk ook niet aan hoeft te denken. En dáár beste lezers, zit de crux!
Het probleem bij een infectie met de Rickettsia Conorii (en andere parasieten) is namelijk de incubatietijd. De incubatietijd is de tijd die tussen de daadwerkelijke infectie en de uitbraak van de – fysieke – klachten ervan zit. Bij de Rikkettsia Coronii is dat zo’n drie weken of zelfs langer. Het kan dus heel goed zijn dat u, ook ongemerkt, een infectie met deze of andere boosdoener hebt opgelopen tijdens de het zonnige-Zuiden-terras-en-vinho-branco-genieten en pas problemen gaat ondervinden na thuiskomst als u al wekenlang weer aan de zo lang ontbeerde en van Hema-worst voorziene boerenkool met spekjes zit. Daarbij komt nog dat de klachten zich langzaam ontwikkelen en het dus héél goed kan zijn dat er zes weken of veel langer, zoals bij onderhavige patiënt zelfs maanden, verstrijken voor u zich bij uw huisarts aan het bureau meldt. Als dan ook nog de juiste diagnose niet meteen wordt gesteld, omdat de huisarts niet denkt aan- en vooral als hij niet weet van- uw overwinteren bij vreemde mensjes én beestjes, dan kunt u maandenlang ‘onderweg’ zijn voordat de juiste diagnose gesteld is en er adequate behandeling kan worden ingezet. Met soms alle gevolgen van dien.
Zelfs een uitgebreid bloedonderzoek wijst niet meteen op een parasitaire besmetting, zoals ook bleek in deze casus waar de weekendarts zelfs verkeerde conclusies uit dat afwijkend bloedonderzoek trok, met als gevolg dat de patiënt een ongerust makende, foute (!) diagnose kreeg!
Incubatietijden zijn vaak nog veel langer dan zoals bij deze drie weken van de Rickettsia-parasiet beste meelees-studenten. Bij de Borelliose is dat zelfs gemiddeld drie maanden, tot zelfs jaren. Om maar te zwijgen over de virale besmetting met HIV, daarbij kan het zelfs tot 15 jaar duren vóór de HIV geïnfecteerde patiënt AIDS ontwikkelt. Gemiddeld ligt dat zo rond de tien jaar na infectie. Of de zonverbranding in uw jeugd die 50 jaar later actinische keratose of erger veroorzaakt. Uw lichaam is een ingewikkeld machientje dat verder terugkijkt dan gisteren en soms plots van mening is dat een parasiet opportuun mag worden zonder dat uw immuunsysteem ingrijpt.
Het zal inmiddels duidelijk zijn waarom ik aan het begin van dit verhaal uit de recente praktijk de term ‘wake-up call’ gebruikte. Wake-up aan mezelf om u te waarschuwen en een wake-up voor u als lezer om altijd (!) uw huisarts op de hoogte te brengen van recent of minder recent bezoek aan een buitenland. Zéker als u daar een vakantie of langer aan strand, of in bos of binnenstad hebt vertoefd.
Sluit ik deze zondageditie af met te zeggen dat de patiënt toestemming gaf voor bovenstaande info, waarvoor dank én met een diepe wens tot vrede en dat de de ouderwetse rust snel mag terugkeren.
Até o próximo domingo queridos leitores!
Uw dokter James Kildare.
P.S.
Hij wilde van me vreten, die parasiet
Ik bedacht: dat gaat zo maar niet
Maar net toen ik hem dood wilde spuiten
Glipte hij bliksemsnel weer naar buiten
Lees meer Portugal Post:
