De afgelopen weken braken in verschillende Zweedse steden rellen uit wegens koranverbrandingen die werden uitgevoerd door de extreem-rechtse Deens-Zweedse politicus en advocaat Rasmus Paludan. In de stad Örebro raakten daarbij acht politiemensen gewond. Als in Zweden Paludan zijn actie aankondigt, wordt hij door de politie begeleid zodat hij in alle veiligheid de koran kan verbranden. Hij doet dit bij voorkeur in wijken waar veel moslims wonen. In België, Duitsland en Frankrijk, waar Paludan ook van plan was een koran in het openbaar te verbranden, werd hij onmiddellijk het land uitgezet. In deze bijdrage wil ik de vraag beantwoorden wat hier een wijs beleid is.
Eerst en vooral wil ik mijn persoonlijke mening weergeven. Zo’n actie zou ik nooit uitvoeren, omdat ik niemand nodeloos wil kwetsen. Ook keur ik die acties af, maar ik vind wel dat zij niet verboden moeten worden. Om een en ander te verduidelijken trek ik de vergelijking met de Bijbel. Als iemand de Bijbel zou verbranden, zal geen haan daarover kraaien. Misschien komt er een boze brief in het Reformatorisch Dagblad, maar er worden geen stenen geworpen en diegene die deze schelmenstreek uitvoert moet niet vrezen voor zijn leven.
In Europa weten we al sinds 1748 wat een beschaafde reactie is op een misdrijf tegen de religie. Montesquieu schreef in de l’esprit des lois (deel 12, hoofdstuk 4) hierover het volgende:
‘Het kwaad wordt veroorzaakt door het idee dat men omwille van God wraak moet nemen. We kunnen beter God eren en nooit wraak nemen. Bij dit laatste komt er nooit een eind aan de straffen. Als de mens beslist in naam van de Eeuwige wraak te moeten nemen, dan gaat het eeuwig door. Beter is rekening te houden met de zwakheid, de onwetendheid en de wispelturigheid van de menselijke natuur.’
Als voorbeeld geeft Montesquieu de veroordeling van een joodse man in de Provence. Hij zou zogenaamd de Maagd Maria belasterd hebben en als straf zou hij levend gevild worden. Toen het vonnis op een openbaar plein zou worden voltrokken, kwamen vier gemaskerde edellieden op het schavot; zij joegen de beul weg en voltrokken zelf het vonnis om de Maagd Maria in eer te herstellen. Dit soort barbaarsheden zijn in het Westen al lang verleden tijd, want dank zij verlichte geesten als Montesquieu hebben we een hoger beschavingspeil bereikt.
De conclusies die we hieruit kunnen trekken is (1) wraak willen nemen in naam van Allah is godslasterlijk. De mens meent namelijk zelf beter te weten dan Allah en (2) er komt nooit een einde aan de wraak tegen al wie ook maar iets uithaalt tegen de islam. Dit laatste heeft tot gevolg dat in de islamitische landen het geweld nooit ophoudt. Dit wordt in de hand gewerkt door de 165 oproepen in de koran tot geweld tegen niet-moslims en afvalligen, waarbij vooral de joden worden geviseerd. Vrede in het Midden-Oosten komt er dus nooit. Vrede tussen de sjiieten en de soennieten is een onmogelijkheid. Vrede tussen de Palestijnen en de joden in Israël is een contradictio in terminis. Integratie van moslims in Europa is een gevaarlijke illusie. De islam is daarentegen wel een religie van de vrede in gebieden waar alleen moslims van dezelfde strekking wonen. Het lijkt wel alsof een apartheidspolitiek in het Midden-Oosten en in Israël de enige oplossing is om het geweld in te dijken. Tenzij natuurlijk de islam ook een Verlichting kent, maar daar hebben we zelf vier eeuwen over gedaan.
Wat is nu een wijs beleid? Wel, ik moet eerlijk bekennen dat er volgens mijn mening geen wijs beleid mogelijk is. Met wie in naam van de Eeuwige de strijd aangaat tegen al wie het met hen niet eens is, valt geen compromis te sluiten. We staan dus voor een eeuwige godsdienstoorlog. Acties als koranverbrandingen en alle geweld dat daarop volgt, houden ons bewust van het gevaar van de islam. Wie deze acties verbiedt, gaat er in wezen van uit dat de islam een gewelddadige ideologie is. We weten namelijk dat we gelijkaardige acties tegen het christendom niet hoeven te verbieden want daar is geen geweld van te verwachten. Het probleem is niet zozeer de islam, maar de politici van de traditionele partijen die het onoplosbare probleem niet willen en niet durven zien.
Lees ook van Juliaan van Acker:
KLIK NIET OP DE RODE KNOP!
