Ooit was ik vrijgezel en gedurende deze periode bezocht ik, op een duistere avond, een bar. Ik bestelde een whisky-cola en keek wat om me heen. Er waren verschillende mensen aanwezig: mooie mensen, lelijke mensen, dikke mensen, luidruchtige mensen, een kale man met schurft op z’n schedel, een lesbisch stel, een hele hoop losers en een dwerg die volgens mij tot een tweeling behoorde, want z’n broer was er ook en die leek als twee druppels water op hem. Ze droegen zelfs gelijkaardige kleren: allebei een jurk met bloemetjesmotief. De ene had wel een snor en de andere niet. De meesten van al dat geteisem interesseerden me niet en ik dronk in drie kwartier tijd nog vier whisky-cola’s, zodat ik van lieverlede half dronken werd.
Het was 1991 en ik voelde me behoorlijk eenzaam, zat op de rand van een depressie, vond mensen met een depressie sukkels zodat ik me van m’n eigen depressie geen fuck aantrok, al meende ik wel met zekerheid te kunnen weten dat de wereld om zeep was, dat iedereen tenonder zou gaan en dat ik ooit, als ik oud zou zijn, in een rolstoel zou willen zitten die voortgeduwd zou worden door een uit de hemel gevallen engel met kartonnen vleugels.
Ik dronk nog drie whisky-cola’s en er kwam een meisje bij me staan. Ze behoorde tot de mooie mensen in de bar. Ze zei dat ze ooit drie boeken van mij gelezen had. Ik was namelijk een schrijver die al negen keer op nummer 1 had gestaan in de Boeken Top Tien. Ze zei dat ze liever de boeken las van Remco Campert dan die van mij. Ik zei tegen haar: “Wist je dat Remco Campert jonge katjes verdrinkt in een emmer water?” Daar keek ze geschrokken van op,en ze zei dat ze nooit meer een boek van Remco Campert zou lezen. Ik dronk nog een aantal whisky-cola’s en zij een gin-tonic of zes en we waren zo goed als starnakel bezopen. We verlieten de bar en wankelden naar m’n duplex in de Leeuwstraat. Daar besloten we om eerst elk vier blikken Jupiler-pils te drinken en dan naar bed te gaan met elkaar. We kleedden ons uit en begonnen eraan. Ik was zo kachel dat ik zo goed als bewusteloos in slaap viel.
Pas vele uren later werd ik wakker, en Erika, zoals ze heette, was in geen velden of wegen te bekennen. Ik had achteraan een raar gevoel en ik bracht m’n hand naar m’n kont, en verdomd als het niet waar is, er zat een kaars in m’n anus. Die gestoorde hoer van een Erika had, terwijl ik in een driekwart coma lag, een van m’n kaarsen in m’n reet geramd! Het was op de koop toe een kaars uit de set van vier kaarsen die ik cadeau had gekregen van m’n tante Sonja voor m’n vierendertigste verjaardag.
Ik besloot om het hierbij niet te laten, kleedde me aan, en nam de kaars mee naar het politiebureau. Daar mocht ik me aanbieden bij een vrouwelijke agent. “Brigadier,” zei ik, “een zekere Erika heeft me verkracht met deze kaars.” Ik toonde de kaars en beschreef Erika tot in de details. In plaats van notities te nemen, zei de agent: “Ik kan dit niet beschouwen als een verkrachting.”
“Waarom niet?”, zei ik. “De kaars zat tot halfweg in m’n hol geduwd, als dat geen verkrachting is, wat dan wel?”
“Zo’n daad wordt alleen een verkrachting genoemd,” zei ze, “als de dader een man is en het slachtoffer een vrouw.” “Zo zo,” zei ik, “jij bent een van die nieuwerwetse feministes. Roep een mannelijke collega, die zal wel willen begrijpen dat ik, als man, een slachtoffer ben, en de dader een vrouw.” Ze vertikte het om een mannelijke collega te roepen, en stuurde me wandelen, nadat ze had gezegd: ·Ooit zal de dag komen dat mannen die vrouwen verkrachten zullen gecanceld worden!”
Het was de eerste keer dat ik het woord ‘gecanceld’ hoorde, maar het zou in de loop der tijden niet de laatste keer zijn. En in die loop der tijden zouden mannen steeds vaker het slachtoffer worden van vrouwelijke daders. En niemand die er wat aan doet.
Lees ook van Herman Brusselmans:
