Het is weder de tijd van het jaar waarin ons voor de zoveelste keer een van de grootste rampen ter wereld overkomt: het Eurovisiesongfestival. De eerste halve finale is al achter de rug, de tweede was gisteren en de finale is voor zaterdag. De hele zooi vindt plaats in het Pala Olympico van Turijn, want het land dat de vorige keer won (Italië) moet de bagger de volgende keer organiseren.
Ik heb ondertussen alle liedjes gehoord en bijna allemaal zijn het composities die je het bloed van onder de nagels halen, die je tenen in tienvoud doen krullen en die je hele ziel openrijten, alsmede je godverdomde trommelviezen.
Toch zijn er een paar songs waarover eventueel niet al te negatief moet gesproken worden. Ten eerste heb je de Servische inzending Pala Corvia Sinan van de de kweelvogel Ura Povic, een man die zo homoseksueel is dat je in z’n bijzijn Splinter Chabot zou begroten op de ferventste hetero in de buurt. Pala Corvio Sinan betekent in vertaling: ‘Sla mij met een bos prei’ en het heeft een vlotte melodie, een moderne beat en een refrein dat niet per se om op te schieten is.
Ten tweede is er Alanoush psitito flom (‘Achter m’n rauwe verhemelte’) van de Kroatische groep Los Flammos, die voor een Spaanse bandnaam hebben gekozen omdat de buurman van de poetsvrouw van de nicht van de ex-vriendin van de bassist Madrileense roots had. Het lied vertelt het verhaal van een meisje dat per ongeluk boorzuur drinkt in plaats van Fanta en daar last mee krijgt aan haar verhemelte. Een swingend nummertje, dat minstens een plaats in de top vijf had kunnen verdienen.
En dan is er ten derde natuurlijk S10, de Nederlandse inzending. Finale of niet, top vijf of niet, De diepte (‘The depth’) is een prachtig chanson en S10 heeft van dat lekkere heel lange haar, dat je als man om je snikkel zou willen vastbinden en dan zou je S10 een zweepslag op haar rug geven zodat ze als een pijl uit een boog wegstuift en jij wordt, vanwege het vastgebonden haar aan je flurk, met haar meegesleurd en de tocht duurt nog geen vijftig meter of je komt klaar als een buffel.
Mogen we echter de zangeressen die meedoen aan het Eurosongfestival beoordelen op hun uiterlijk of is dat seksistisch? Mij maakt het geen kloten uit wat seksisitisch is of niet en als ik pakweg door S10’s kapsel wil voortgerukt worden aan m’n lul dan is dat mijn zaak. En dat S10 kleine tieten heeft, dat is ook mijn zaak. En dat ze, als ze grotere tieten had gehad, meer kans maakte op de overwinning, dat is een vaststaand feit. En dat het hele Eurosongfestival me verder geen moer interesseert, dat ligt nogal voor de hand. En dat praktisch alle televisiezenders peperdure uren en uren besteden aan dit non-event, dat is een ware schande. Maar ja, praktisch alle tv-zenders pleuren hoe dan ook continu erbarmelijke rommel onze huiskamers binnen.
Weet je wat het is? Het wordt hoog tijd dat Johan Derksen opnieuw ten tonele verschijnt. Hij is onterecht met z’n rug tegen de muur gedrukt, om hem zelf de vlucht naar voren te laten maken, met z’n verdwijning uit de ether tot gevolg, maar miljoenen Nederlanders en Vlamingen willen dat hij in ere wordt hersteld, en samen met Wilfried en René een herstart kent als lid van het meest komische trio uit de geschiedenis van de Nederlandse televisie. Dat hij ooit een kaars naar een mokkel gooide, dat zijn we ondertussen al lang en breed vergeten. Het is trouwens nog steeds niet bewezen det het mokkel er niet zelf om vroeg, met haar bezopen kop.
Kortom, wat ik hier de voorbije minuten heb willen zeggen: weg met het Eurovisiesongfestival, welkom Johan Derksen! Wat die twee met elkaar te maken hebben is verder geheel onduidelijk, maar ook dat kan me geen fuck schelen.
Lees ook van Herman Brusselmans:
