Een schrijver is geen echte schrijver als hij niet kan schrijven over nagenoeg álles. Als je de opdracht krijgt om een column van 750 woorden te schrijven over de bruine streep in de onderbroek van koningin Máxima, dan moet die column binnen het uur op papier staan, getiteld Zo lekker ruikt die streep niet hoor!. Of als hem gevraagd wordt naar een artikel over de herdenking van de moord op Peter R. de Vries, dan moet dat artikel dezelfde dag nog afgeleverd worden, getiteld: En plots lag Peter bloedend op de grond. Overigens is in deze titel het woord ‘plots’ niet onbelangrijk, want inderdaad, het ene moment liep Peter nog rechtop en binnen de drie seconden later bevond hij zich uitgestrekt op het asfalt.
Of als de schrijver gebeld wordt en men vraagt hem om vóór morgenochtend een stuk op te sturen over frigiditeit bij vrouwen, dan moet dat stuk op hoog tempo geschreven worden, getiteld Als vrouwen frigide zijn is dat hun eigen schuld. Het is toch waar zeker? In onze moderne samenleving wordt de schuld van het vrouwelijk gebrek aan seksueel genot veel te gemakkelijk bij de man gelegd, terwijl zo’n man op den duur natuurlijk denkt, na al dat gebef, gevinger, gelik, en gepook: ‘Als je nu nóg niet klaarkomt, trut, dan heb ik daar niks mee te maken’.
Maar goed, als de schrijver het beu is om over bepaalde maatschappelijk relevante onderwerpen te schrijven dan kan hij nog altijd over zichzelf schrijven. In dat verband is het leukste onderwerp persoonlijk leed. Ik weet waarover ik spreek, want ik schrijf zelf geregeld over m’n persoonlijk leed. Zo schreef ik gisteren nog een essay van negentien bladzijden over de miserie die ik tegenwoordig heb met m’n knie. M’n linkerknie doet namelijk al een paar weken pijn. Op den duur ging ik naar de dokter, die de knie betastte, en vroeg: ‘Heb je een sportongeluk gehad?’ Ik zei: ‘Dokter, laat me over één ding duidelijk zijn. Sport is voor losers die voor anders niks willen deugen, het is voor gefrustreerde eikels die niet tevreden zijn over hun lichaam en als je professioneel aan sport doet ben je meestal een getattooëerde nitwit met het IQ van een lege kapstok, ofwel ben je, als je een professioneel sportende vrouw bent, een halve vent die al jaren geen maandstonden meer krijgt.’
Enfin, de dokter wist niet wat er precies aan de hand was met m’n knie en raadde me aan om er drie keer per dag een zak ijs op te leggen. Dat doe ik en de pijn vermindert niet, integendeel, die verergert. Ik kan met m’n linkerbeen niet eens meer de hi-hat van m’n drumstel bespelen en daarom ben ik als drummer ontslagen bij m’n rockband genaamd The Russians Love Their Children Too. Ach, heel erg vind ik dat nu ook weer niet, het is eigenlijk een heel slechte band met als frontfiguur een non-binaire heteroseksuele lesbienne zonder tieten maar wel met een kut en anderhalve teelbal en ik ben trouwens veel te oud om nog in een band te spelen. Ik denk dat ik binnenkort solo ga optreden, liederen zingend van Rob de Nijs en daarbij mezelf begeleidend op het prachtigste instrument dat er bestaat, de dwarsfluit. Je zal zeggen: kun jij zingen en dwarsfluit spelen tegelijk, maar of ik dat kan of niet maakt niet uit, want toen Rob de Nijs z’n liedjes zong klonken die ook alsof Rob de Nijs ondertussen een dwarsfluit tussen de lippen had.
Nou ja, over het persoonlijk leed dat m’n knie me bezorgt kan ik dus lange verhalen schrijven en als ik deze verhalen beu ben zal ik schrijven over ander persoonlijk leed, bijvoorbeeld over m’n hond die iedere maar dan ook iédere nacht terwijl ik slaap in m’n pantoffels kotst of over m’n vriendin die vindt dat ik slechts ten hoogste één keer per week impotent mag zijn of over de suizingen in m’n oren van te veel naar de liedjes van Rob de Nijs te luisteren.
Lees ook van Herman Brusselmans:
