OPINIE
Migreren kun je leren. Keuzes maken: een krot in de Algarve of een camper in Spanje.
Deel 1. Een slecht begin is het halve werk
Ruim tien jaar geleden vloog ik van Paraguay naar Madrid met mijn honden Fabia, Raya, Tita, Jamba en Bibi en mijn toekomstige ex Paula. Na een tussenstop van acht uur op de luchthaven Viru Viru in Santa Cruz in Bolivia zouden we doorvliegen naar Spanje.
Na zes jaar in de Nieuwe Wereld vond mijn Spaanse verloofde het wel welletjes en moesten we terug naar het Avondland. Na zes tropenjaren in Paraguay en Rio de Janeiro besloten we naar Portugal te verkassen. Paula wilde dichter bij haar ouders in Madrid zijn, ik wilde zo ver mogelijk van de inquisitie, zoals ik mijn schoonouders noemde, wonen. Het werd de Algarve. Goedkoop en het beste klimaat van Europa. Ik blijf een Hollander. In de Algarve vond ik via de WWOOF een organische boerderij waar we terecht konden met de honden. WWOOF betekent World Wide Opportunities on Organic Farms en soms gekscherend Working Weekends On Organic Farms. De opzet is geleend van het kibboets-concept: werken op het land tegen kost en inwoning. Ik was de oudste WWOOF-er ooit. De meeste vrijwilligers zijn rond de twintig en zien het WWOOF-en als een gratis vakantie. Lekker zuipen, neuken en blowen, het liefste onder de zon. Weken lang bestudeerde ik het aanbod van WWOOF in de Algarve. De boerderij moest aan zee liggen, zonder alcohol- en rookverbod en vooral niet vegan zijn. Ik wilde het liefst iets met geiten, kippen, schapen en konijnen en vooral niet meewerken aan de bouw van een yogatempel, zoals een commune aanbood. Uiteindelijk bleef er maar één boerderij over, in het uiterste hoekje van de westelijke Algarve, gerund door een Duitse vrouw: Gundula.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Ons reis van de Nieuwe Wereld naar het Avondland impliceerde een logistieke en financiële nachtmerrie met hondenpaspoorten, vaccinaties, corrupte dierenartsen en de al genoemde kooien. Papa-hond Jagua overleed een maand voor het vertrek aan de zwarte koorts. ‘Je bent gek dat je die stinkhonden meeneemt,’ zei mij Duitse buurman in Asunción, ‘stuur ze toch de jungle in.’ Ik glimlachte en dacht: ga maar een kaarsje branden voor Joseph Mengele, du Schweinhund. Mijn honden zijn mijn kinderen en ze moesten en zouden mee naar Portugal.
Het treintje van vijf reiskooien met daarin de hysterische beesten trok veel bekijks. Een bijdehante Boliviaan vroeg of we de honden wel goed behandelden. ‘Heb je wel eens van dwergwerpen gehoord, mongool? Opzouten nou of je wordt voer voor Bibi.’
Bibi vonden we op een dag vastgebonden aan ons huis in Asunción. Het beestje had een enorm gezwel aan haar doos; haar baasje had kennelijk geen geld over voor een chemokuurtje. De kuttenlikker werd morrend geaccepteerd door onze huisroedel en domineerde binnen een maand mens en dier.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Tijdens de vlucht naar Madrid hoorden we de honden onder ons blaffen. Ik was bang dat ze zouden doodvriezen in het laadruim. De piloot had ik twee flessen champange gegeven zodat hij niet zou vergeten de verwarming aan te zetten of aan te houden in het ruim.
De ontlading in Madrid was groot – uiteindelijk liepen we met de kooientrein door douane zonder dat iemand er ook maar een blik op wierp – maar de vreugde was van tijdelijke duur. Bibi, die ondankbare hond, ontsnapte na twee dagen het landgoed van Paula’s zwager in Spanje.
Mijn nieuwe bestaan als boer eindigde in een nachtmerrie. Mijn laatste baantje in Paraguay was leraar Engels op een instituut voor rijke en verwende kinderen. De directeur ontsloeg mij op staande voet nadat ik zo’n volgevreten monster bijna had gewurgd. Toen besloot ik terug te gaan naar de natuur. Niet uit ideologische overwegingen maar omdat ik geen mensen meer wilde zien. De eigenares van de boerderij was inspecteur geweest bij de Steuerfahndung, de Duitse FIOD en net zo geliefd als de Stasi. Tijdens het beklimmen van de Obersalzberg bij Berchtesgaden was Gundula naar beneden gestort en arbeidsongeschikt geraakt. Met haar man – emeritus professor in de filosofie en vooral alcoholist – en haar knettergekke dochter was ze naar de Algarve geëmigreerd. Gundula wilde terug naar de natuur en kocht een vervallen boerderij. De echtgenoot verhing zich na een maand. Gundula begon een relatie met een keuterboertje, een onooglijke, stinkende dwerg. Eens trof ik ze aan de keuken. De dwerg neukte Gundula op zijn hondjes. Zij leunde tegen het aanrecht, hij stond op een stoof. De dochter was een borderliner en nymfomaan. Ze had alle dorpen in de wijde omgeving afgewerkt en nu was ik haar prooi. Overal en altijd stond ze me op te wachten. Als ik de varkensstal aan het uitmesten was, tijdens het koeienmelken en tijdens het houthakken. Dan trok ze haar shirt omhoog en schreeuwde ze: ‘Fick mich doch endlich in den Arsch, du Scheiss-Holländer!’
Paula was er van overtuigd dat ik met haar deed en ging uit wraak vreemd met een Fransman, een witte rasta die sieraden verkocht op de hippiemarkt. Onze honden vochten de godganse dag met de valse honden van Gundula en beten haar kippen dood. De doodsteek voor onze relatie was de komst van twee WWOOF-ers uit Los Angeles, een joods stelletje van amper twintig dat in de Algarve van de crystal meth wilde afkicken. Ze waren hondsbrutaal en jatten geld, snoep en sigaretten uit onze caravan.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Gundula riep tijdens een avondmaal dat ze niks hadden geleerd van de oorlog. Toen riep het stelletje dat Auschwitz een boutiquehotel was geweest in vergelijking met Quinta da Serra. Er volgde een dronken vechtpartij, flessen vlogen door de keuken en uiteindelijk rolde Paula met Gundula over de vloer. Ik kreeg de schuld van alles en het werd tijd om weer te verkassen. Paula vluchtte naar haar ouders. Ik betrok moederziel alleen een stinkende hut in de oostelijke Algarve waar ik zestig euro huur voor betaalde. In Zuid-Amerika begon mijn nacht om twee uur, in de Algarve ging ik letterlijk met de kippen op stok. Geen stomende dancings zoals in Rio de Janeiro, geen stampvolle terrassen om vijf uur ’s nachts zoals in Buenos Aires en geen visrestaurants die de hele nacht geopend zijn zoals in Lima. Ik was arm als een kerkrat en leefde volgens de mantra van Louis-Ferdinand Céline:
Contre l’abomination d’être pauvre, il faut, avouons-le, c’est un devoir, tout essayer, se soûler avec n’importe quoi, du vin, du pas cher, de la masturbation, du cinéma.
Gerard Reve maakte daarvan:
‘Goedkope wijn, masturbatie, bioscoop’, schrijft Céline. De wijn is op, en bioscopen zijn hier niet. Het bestaan wordt wel eenzijdig
Volgende week deel 2: hoe bouw ik een bestaan op in een land waar ik niemand ken?
Jeetje, nog niet afgehaakt?
Nou vooruit, nog een aflevering dan.
Een eigen huis, vul het riedeltje verder maar even zelf in. Bel ik ondertussen even met Laetitia, de vastgoedexpert die Harry Mens nog niet op de postkamer zou tolereren.
Ik citeer uit een privégesprek naar aanleiding van deel 1 in de Portugal Post van vorige week;
“Jemig wat een verhaal. Het paradijs. ja ja nou in Portugal moet je ook zeker op je tellen passen. Het papierwerk moet hier van a tot z kloppen. En makelaarsland is hier 1 grote rimboe. Iedereen mag zich makelaar noemen namelijk.”
Dank je wel Laetitia voor deze verhelderende info. Geen al te groot verschil met het oostelijk deel van Iberia derhalve.
Wat dus betekent dat je heel erg goed moet weten waar je wil gaan wonen, wat je daar wil gaan doen, wát voor type vastgoed je zoekt om in te wonen dan wel werken, hoe je dat gaat betalen en wie je gaat helpen het te vinden. Om te beginnen.
Het heeft weinig zin om het hele rijtje hier op te noemen, ten eerste omdat onze Geliefde Hoofdredacteur me op een rantsoen van achthonderd woorden maximaal heeft gezet, ten tweede omdat degenen die braaf elke week hun kopie van de Portugal Post uitprinten met de huidige papierprijzen meteen voor compensatie bij Robobo van Jetten aan zouden moeten kloppen en dat wil ik niemand aandoen. De arme jongen komt nu al niet veel verder dan het stamelen van de ingestudeerde woordjes; “Daar kan ik nu verder niets over zeggen, maar binnenkort komt het kabinet met een pakket maatregelen“. Het kabinet, dus niet de robot van de afdeling energie, die overigens niet weet dat er batterijen in een robot moeten.
Simpel, waar jij je gelukkig denkt te kunnen gaan voelen en buiten (dit is belangrijk bij emigreren) Nederland. En omdat je dit leest vermoed ik dat je interesse ligt op het Iberisch Schiereiland. En terecht.
Dit is natuurlijk volledig afhankelijk van jouw eigen persoontje. Wat kan je, waar ben je goed in en waaraan is er behoefte in de door jou uitgekozen regio. Ben je metselaar en het beu om je ‘uitgebuit’ te voelen? Wordt dan vooral géén metselaar in Spanje. Je krijgt een kwart betaald van je Nederlandse loon en wordt geacht vijfenhalve dag per week te werken. Ja, ‘s zaterdagsmorgens óók. Beter is het misschien om een bedrijfje te starten gebaseerd op jouw interesses en de vraag uit ‘de markt’. Marketing-onderzoek doen dus. Dit is huiswerk waar je niet onderuit komt. Het is niet zo eenvoudig als ‘een kroeg overnemen’. Waarom is die kroeg te koop? is de eerste vraag die beantwoord dient te worden. Niet door de verkoper, door jou.
Oei, nou geen moeilijke vragen gaan stellen Raúl! Inderdaad een moeilijke vraag. Huizen zijn hier anders, totaal anders zelfs, dan in Nederland. Het grootste deel van de Spanjaarden woont in een appartement, een piso. De lui met een goede baan, twee meestal trouwens, in een twee-onder-één-kap (een adosado) of een vrijstaande woning, chalet genaamd. Oud geld en expats bevolken de masia’s met finca (grond) met olijfgaarden en dergelijke. Elk met zijn prijs en moeilijkheden. Sappige verhalen later.
Hoe gaan we dat betalen? Ik heb nog nooit een Nederlander ontmoet die een dergelijk avontuur volledig uit eigen zak, dus op eigen risico, aangaat. Verzekerd tot het graf weet de Nederlander als geen ander externe risico’s af te dekken door het delen ervan. In het thuisland kwam men decennia weg met lulverhalen die door een bevriende consultant zonder relevante expertise op papier werden ondersteund zonder dat er ook maar één gram substantie tegenover stond. Een potentiële kandidaat om ooit mijn vader te worden, hij won de wedstrijd niet, zei ooit: “In gelul kan je niet wonen.” Hoewel hij in het moederland tegen een blinde muur stond te oreren, zijn wijsheid is op het Iberisch Schiereiland op een tegeltje in elk bankkantoor terug te vinden. Het afsluiten van een hypotheek gaat een apart hoofdstuk in deze serie vormen. Dit is een afspraak.
*proest*
Wie gaat jou helpen? Je bedoelt; h e l p e n ?
Kort gezegd, niemand. Zeker de makelaar niet met wie je hebt afgesproken dat je hem € 5.000,= betaalt als hij het vastgoed vindt dat jij daadwerkelijk koopt. Ook al ligt dat vast in een contract (hier is tip twee van vorige week van belang, ook al spreek je een leuk niveautje Castellano, dit ga je echt niet volledig kunnen volgen en uiteindelijk hoeft hij niets te doen en vangt toch jouw poen, als je een beetje pech hebt. Murphy’s Law, precies jíj hebt deze dag pech) dat hij slechts cobra (casht) bij cumplimiento (voldoen) de los compromisos (aan de afspraken).
In feite moeten jullie voorgaand relaas zien als huiswerk. Zet de dingen op een rijtje. Zoek die taalcursus als je bestemmingsland duidelijk is en stuur je bevindingen aan:
Hasta la proxima amigas, amigos y mascotas.Qué os vaya bien.
De in dit artikel geuite meningen en standpunten zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs de meningen of standpunten van TPO.
Lees meer Portugal Post:
