Door Arthur van Amerongen – Ik was laatst met Arie Pos in Chaves in het hoge noorden van Portugal, en omdat we een paar dagen flink hadden zitten pimpelen tijdens het brainstormen voor het Grote Foute Portugal Boek, leek het ons verstandig eens te gaan kuren, indachtig het aloude adagium van de Romeinen: mens sana in corpore sano. Keizer Titus Flavious Vespianes was dol op hete bronnen en naar hem werd het stadje vernoemd: Aquae Flaviae. Uiteindelijk werd het Chaves.
De rit van Porto naar Chaves is prachtig, dwars door de woeste bergen en het noodweer maakte onze trip zo mogelijk nog romantischer. De inwendige mens moest natuurlijk ook versterkt worden en we genoten van een copieuze lunch in pensão Flávia, met de nodige flessen wijn en pikketannusies en tevreden waggelden we naar de hete bronnen.
Vroeger konden Portugezen op kosten van het ziekenfonds een hele week kuren in Chaves en soortgelijke oorden en de sfeer in de termen is dan ook een beetje medicinaal. We moesten ook eerst gekeurd worden want wellicht waren ze bang dat wij na dat copieuze maal een hartinfarct zouden krijgen. Ons gebadder was goed voor onze male bonding en we maakten gemene grapjes over moddervette vrouwen met badmutsen en spataderen.
Ik heb iets met kuuroorden. Mijn moeder had zware reuma en badderde regelmatig in de bronnen van het Oostenrijkse Bad Gastein. Haar reis werd betaald door Max Tailleur. Althans, via de opbrengst van lorren die zijn stichting Geef Max de Zak ophaalde. Ik kende de Joodse grappenmaker van de Geinlijn die ik dagelijks belde, een kinderachtige hobby die onze maandelijkse telefoonrekening flink opstuwde. Voordat je de mop van de dag hoorde, was er die krakende stem van de vader van de 06-lijnen: ‘Er is nog één geinponem voor u’.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Ik vergezelde ma regelmatig naar Bad Gastein. Aan het einde van zo’n Geef Max de Zak-reumareis tapte Tailleur moppen voor de patiënten. Ik moest de schuine moppen dan uitleggen aan mijn moedertje. Overdag kuurde ik met haar mee. Verder slemperde ik schnaps en observeerde ik de talrijke chassidim en charedim, ultra-orthodoxe joden die om mij volstrekt onbekende redenen graag in Oostenrijk Profunda kuren. Het deed mij denken aan de roman Badenheim 1939 van de Israëlische schrijver Aharon Appelfeld, met een Oostenrijks, Joods vakantieoord aan de vooravond van de holocaust als decor.
Ik ben gespecialiseerd in treurige vergane-glorie-vakanties en bezocht Karlsbad, Franzensbad en Marienbad in de Boheemse Spa-driehoek. De Oostblok-nostalgie is daar inmiddels helaas zo goed als verdwenen. Het verdrietigste kuuroord dat ik bezocht, lag in de Algerijnse Sahara. Dat was zo intens smerig dat ik het bijkans jammer vond dat ik geen Toeareg-herpes of een exotisch eczeem opliep in die zwavelhel, gewoon als trofee voor het thuisfront.
Ik mag graag in de Caldas de Monchique badderen en hun winteraanbiedingen zijn zeer gunstig. Het kuuroord is ietwat spartaans en het ruikt er naar zwavel en oude lijken. In het bad dobberen altoos bejaarden met zweren en psoriasschilfers. Ik mag graag mijn derrière laten masseren met een krachtig waterstraal. Dat geeft het ontspannende effect van een klysma. Ik moet daar wel mee oppassen want de vorige keer liet ik tijdens dat aquajoggen voorzichtig een windje ontsnappen, met een Colombiaanse mudslide tot gevolg.
De allerlaatste keer dat ik er was, werkte er een Vlaamse juffrouw. Ik stond aan de balie te bibberen in mijn badjas en badmuts en zij was zich even verschonen. Er stonden mandjes met onbenullige zeepjes en geurvreetkaarsjes en ik rook er even aan. Bulderend zei ze tegen mij: “U moet dat zeepje wel afrekenen!”
“Welk zeepje?”, zei ik.
“Dat u net in uw zak steekt, meneerke.”
Nou ja! Ik kleedde mij aan en droop af naar de hotelbar. Alsof ik vieze lavendelzeep uit China ga jatten. Ik ben toch zeker geen junk. Maar goed, alles is vergeten en vergeven en ik moet er hoognodig weer eens heen met moeders de vrouw want ik heb weer veel fysieke malheur de laatste tijd, hetgeen u natuurlijk allang gelezen hebt op de GeenStijl. Sei gesund!
Terwijl de sneeuwgrens door bijna honderd-kilometer-per-uur-windstoten in rap tempo richting mijn paradijsje wordt gestuurd, melden de amandelbomen dat de lente in aankomst is. Elk jaar weer zeggen we, de buren, Rafa van de gasolinera, Diego el jardinero, Fonzie natuurlijk en ik dat het vroeger is dan ooit. En als we dan op de kalender van vorig jaar kijken zien we exact dezelfde week, net als alle jaren daarvoor. En als nu de koude een tijdje aanhoudt beginnen we over de misoogst die ons te wachten staat als er niet als de sodemieterij regen en hogere temperaturen komen.
Artikel gaat verder na afbeelding.
De Pyreneeën, 4 januari 2023.
Ondertussen gaat iedereen die een paar dagen vrij kan krijgen naar de Pyreneeën om te skiën. Iets dat men dan ook écht doet. Niet zoals el Holandés voornamelijk après-skiën, maar echt. In de sneeuw en zo. Zo zit de Catalaanse Spanjaard, trouwens ook de Spaanse Catalaan, in elkaar. Approvechar! Gebruik maken van de situatie. Genieten van het moment als het moment zich voordoet.
Artikel gaat verder na afbeelding.
Daar waar onze geliefde Hoofdredacteur en zijn Algarviaanse companen zich graag mogen wentelen in de onontwijkbaarheid van de alomtegenwoordige ellende en vooral het lot niet tarten, duikt de noord-oost Iberiër met grote graagte in elke golf die el mediterráneo op hem afstuurt. Wie morgen nog leeft die morgen dan maar zorgt!
Optimisme, dat in sommige verschijningsvormen door jullie guiris soms verward zou kunnen worden met zwartkijkerij, is de basis van het leven alhier in Cataluña. Het weerbericht voorspelt tenminste driehonderd dagen per jaar regen. In al zijn verschijningsvormen. Nederlandse toeristen zie je na zo’n melding driftig in de weer met regenponcho’s en paraplu’s terwijl wij de horlepiep dansen. Regen, moeder van al het leven!
En twee weken per jaar wordt de sneeuwgrens steeds verder naar beneden bijgesteld. Vierhonderd meter is het eind deze week. Tot Málaga aan toe. Verschil met Nederlandje is dat sneeuw hier ook daadwerkelijk ieder jaar valt. Deze winter tot nu toe spectaculair weinig, maar toch. Half Cataluña is aan het skiën dit weekend. Kunnen jullie al schaatsen? Als het zover is zie ik Erben wel verschijnen bij onze vrienden van SínEstílo.
Natuurlijk wel. De nieuwe dierenwelzijnwet (Ley de bienestar animal) is van kracht geworden. Terecht en vele jaren te laat. Spanje is al jaren koploper als het gaat om dieren in de steek laten. Dumpen dus.
Vanaf nu is een mascota, een huisdier dus, volwaardig lid van een gezin en moet ook als zodanig behandeld worden. Top. Een aantal dieren, exoten, mag niet meer gehouden worden. Fantastisch. Een groot aantal dieren mag ook niet meer gefokt worden, denk aan mopshonden die nauwelijks kunnen ademen. Geweldig. Elke eigenaar van een hond moet een aansprakelijkheidsverzekering afsluiten. Logisch en verstandig. “Wilde dieren”, er bestaat gelukkig een lijst van, maar iedereen kan zich er wel iets bij voorstellen, mogen niet meer gehouden worden. Mooi man, eindelijk.
Maar buiten de wet vallen “dieren die voor voorstellingen met stieren bestemd zijn” -vechtstieren dus-, “productiedieren” -alles wat op je bordje eindigt eigenlijk-, “laboratorium proefdieren” en “wilde dieren”. Zij worden elk naar hun “eigen wetten” behandeld.
Als dit al overkomt als een enorme ambtenaren clusterfuck, hier komt nog een staaltje sociaaldemocratisch polderen:
Iedereen die een huisdier wil, oké voorlopig alleen een hond, moet een cursus “educación en tenencia responsable de animales para titulares o futuros titulares de cualquier animal de compañía” huisdieren volgen. En een examen doen. Online. En ieder dier moet gechipt. En geen enkel dier mag doodgaan zonder dat er een veterinario naar gekeken heeft. Hier schrikt even een geliefde Hoofdredacteur wakker; el veterinario. Een bureaucratische oplossing van elk probleem, zoals je van een sociaaldemocratische regering mag verwachten.
Nu wil het toeval dat ik een aantal politiefunctionarissen ken die slachtoffer zouden worden van de uitvoering van deze wet. En het feit dat ze hun honden een miserabel leven laten leiden (lijden) doet hun collega’s nou niet direct in actie komen. Citaat:
“Volgende week ben ik met hem ingedeeld in een patrouillewagen, dus ik hou mijn mond maar. Het is al zwaar genoeg.”
Maar, optimisten zoals wij zijn, we zien verbetering in de positie van het huisdier en de positie van sommige wilde dieren. Nu los animales de producción nog. Ben benieuwd waar de Generalitat mee komt om de Catalaanse vrijbuiter van deze wet te vrijwaren.
¡Hasta pronto amigos!
