“In een verhitte discussie met een feministe over het recht van veroordeelde verkrachters om weer in de samenleving te worden opgenomen, probeerde Fox enige nuance aan te brengen en stelde ze terloops dat een verkrachting heus niet het ergste was wat je ooit kon overkomen. Toen brak ook hier de pleuris uit. De docent riep dat ze zoiets écht niet kon zeggen. Meisjes begonnen elkaar te troosten. “‘Oh my god, ik kan niet geloven dat u dat zei’, dat soort reacties kreeg ik.”
Millennials weren zich door een beroep te doen op emotie, waarmee ze de ander de mond willen snoeren. Ze presenteren zich als slachtoffers, want ze hebben geleerd dat dát de manier is om aandacht en sympathie te krijgen.
Trouwens: het Rijksmuseum heeft titels en bijschriften van kunstobjecten zodanig aangepast dat ze niet langer beledigend zouden zijn, dus alle bosnegers, indianen en dwergen zijn opnieuw verwoord in politiek correcte termen.”
Het is een knieval voor moderne gevoeligheden, een manier om te laten zien dat je deugt.
Moeten we dan onze hele geschiedenis of alle literatuur ook maar meteen herschrijven, zodat niemand meer ontdaan raakt?
Dat is wat sommigen voorstellen: dat we op onze woorden letten en ons maar niet moeten bemoeien met gevoelige onderwerpen. Het publiek debat wordt dan poeslief, geheel conform een harmonieus script waarin niets gebeurt. In de realiteit zal het betekenen dat alleen de meest geaccepteerde meningen nog zullen worden toegestaan.
Als jou voortdurend is verteld dat je moet worden beschermd en dat jouw gevoelens niet mogen worden gekwetst, dan ga je vanzelf denken dat jij het middelpunt van het universum bent.
Onderwijzers zijn aangemoedigd om altijd positief, opbeurend commentaar te geven. Bij sportcompetities op scholen moesten ook de verliezers een medaille krijgen. Het antipestbeleid vertelde hun dat woorden welhaast automatisch leiden tot emotionele schade. Examens moesten worden verlicht, omdat studenten zich zo gestresst voelden.
Ze [rechts-populisten die zich verzetten] onderschatten het probleem. Ze lijken te denken dat er een kleine groep van uitgesproken activisten is die ze in de zeik kunnen nemen, maar het is in werkelijkheid een diepgeworteld aspect dat in een hele generatie is ingesleten.”
Onlangs gaf Claire Fox een lezing in De Balie over het probleem van deze tijd met politiek correcte snel gekwetste millennials in hun safe space die het debat ontwijken en geen tegenspraak meer dulden waardoor elk debat wordt gesmoord en (zelf)censuur het uitgangspunt lijkt te worden. Omdat ze ook boeken schrijft waarin we, terecht, worden gewaarschuwd voor deze stille oorlog tegen het vrije woord, de vrije gedachten en het open debat werd ze ook door Trouw geïnterviewd. Waarvoor dank.
