Dit artikel hoort bij de reeks ‘Cultuur en Politiek’, gefinancierd door crowdfunding. Draag vandaag nog bij aan deze interessante reeks artikelen via crowdfundplatform VoordeKunst!
Velen die nu leven groeiden op zonder enige notie van politiek. “Politiek is een ver-van-mijn-bed-show, ze doen maar, laat mij maar lekker aan het werk.” Maar al doet u niet aan politiek – politiek doet wel aan u. Zoals ik met deze serie inzichtelijk maak, heeft politiek invloed op vele dimensies van cultuur. Bijvoorbeeld qua migratie, hoe wijken veranderen en hoe het straatbeeld op je inwerkt.
Zoals Douglas Murray laat zien in The Strange Death of Europe (2017), drukt politiek zich op het alledaagse leven door. En ook juist het gebrek aan politieke besluitvaardigheid. Hij noemt de 1948 British Nationality Act als een voorbeeld van ‘The Empire Strikes Back‘, wegens de immigratie vanuit voormalige koloniën. Ook wijst hij op gastarbeid die permanent werd, en de toegenomen immigratie die samenhing met het Britse EU-lidmaatschap:
“The census compiled in 2011 and published at the end of 2012, showed that only 44.9 per cent of London residents now identified themselves as ‘white British’; nearly three million people in England and Wales were living in households where not one adult spoke English as their main language. Between 2001 and 2011 the number of Muslims in England and Wales rose from 1.5 million to 2.7 million.
In 23 of London’s 33 boroughs ‘white Britons’ were now in a minority. In 2007, Mayor Ken Livingstone spoke with pride about the fact that 35 per cent of people who worked in London had been born in a foreign country. Because of these policies the number of Eastern Europeans living in Britain rose from 170.000 in 2004 to 1.24 million in 2013.
The gap between public opinion and political reality began to look like a gap caused by other factors than a lack of will or deafness to public concerns. Perhaps nothing was done to reverse the trend because no one in power believed anything could be done.”
Dit weekend werd ik aangesproken door een mij onbekende jongeman die kennelijk mijn columns leest. Hij zette een pijnlijke paradox neer. Enerzijds stelde hij dat ik gelijk heb: een Europa dat geen rekenschap kan afleggen van de feiten – ook als die feiten politiek incorrect zijn – is geen Europa dat zich voorbereid op de toekomst. En dus ook geen Europa waarin je toekomstbestendig kunt leven. Maar wel vroeg hij: “Sid, ga je ooit nog aan de bak komen, met al die niet-politiek-correcte publicaties op jouw naam?”
Hoe meer ik hierover nadenk, hoe meer ik me afvraag of “aan de bak komen” wel dé skillset is die je moet nastreven. Dit leidt namelijk tot follow the follower. In dat geval wil ik dat een kosmopolitische bedrijfsdirecteur en zijn human resource manager (PvdA) mij goedkeuren – mijn CV weerspiegelt mijn leven. Zodoende ga ik leven volgens de wensen van anderen die weer hun klanten volgen. Dan let ik steeds meer op wat ik wel en niet zeg; ik maak het aanslijpen van mijn scherpe oordeel ondergeschikt aan sociale validatie door externen. Deugen zal ik.
Neem als voorbeeld de horlogeverkoper van een eeuw geleden. Elke dag bleef een man voor de etalage staan. Die stelde dan zijn zakhorloge af op de horloges in de etalage. Op een dag vroeg de verkoper waarom. De voorbijganger zei dat hij dagelijks de fluit blies op de grote fabriek. Iedereen moest op tijd naar huis. Hij wilde daarom dat de tijd op de fabrieksklok klopte. “Dat is grappig.” zei de verkoper toen: “Ik stel namelijk mijn horloges af op die grote fabrieksklok.”
Oftewel je kijkt om je heen. Je ziet wat anderen doen. Je denkt dat dat daarom ook is wat jij moet doen. Ondertussen tikt de demografische tijdbom onder Europa verder. Sowieso is West-Europa tot een grote bullshitbanen carrousel geworden. Zoals banen waarmee bedrijven bijhouden hoe er over hen wordt gedacht en gesproken op sociale media, en overheden die dan weer mensen in dienst hebben om over dat getweet te rapporteren. We houden elkaar bezig met gebakken lucht terwijl niemand zich durft te laten ontglippen dat de keizer geen kleren draagt. Behalve per ongeluk Peter de Waard.
Met ‘tijdbom’ bedoel ik dat Douglas Murray in The Strange Death of Europe bewijst dat de huidige situatie onhoudbaar is, en daarom zal omslaan. Het wegvallen van de huidige, als vanzelfsprekend ervaren leefwijze, kan heel snel gaan. Veel sneller dan we durven vermoeden. Want de politieke klasse blijkt de situatie al decennia te hebben aanvaard als onomkeerbaar feit. “Al willen we anders, dan nóg kan het niet: de vruchtbaarheidscijfers liggen te ver uiteen. Al zouden we er campagne op voeren, dan nóg kunnen we niet leveren.” Dus is het devies, blijf doordraaien zoals altijd en negeer het onderwerp. Follow the follower.
Om naast Engeland ook Duitsland als voorbeeld te nemen. Ons buurland kan feitelijk nog maar één richting op bewegen: een klein productief deel moet een steeds groter weinig productief deel onderhouden. Voordat Murray publiceerde had Thilo Sarrazin daarover al rapport uitgebracht in Deutschland schafft sich ab (2010).
We zien in Duitsland enerzijds nog een stevige economische basis van industriële productie, met anderzijds een stevige bevolkingsvervanging die het gevolg is van islamisering en migratie. Tegelijk zijn er de betrekkelijk achtergebleven voormalig communistische enclaves, die economisch ook nog worden getrokken door het westelijke deel. Als er ergens een rij was, in de DDR, dan gingen voorbijgangers er spontaan in staan: er was vast wel wat te halen, al wist je niet wat. Dit is een mooi voorbeeld van ‘het oordeel buiten jezelf leggen’: extern valideren.
Kortom je hebt in Duitsland een geschoolde, technisch bekwame voorhoede. De meesten daarvan zijn oude blue collar werkers met zowel technische expertise als een degelijk werkethos. Het type noeste werkers, niet klagen maar dragen. Deze groep – laten we zeggen zo’n enkele procenten van de totale bevolking, misschien maar één procent – moet een economische basis draaiende houden waar de rest van de samenleving op teert.
Onder de groep die zij moeten onderhouden, vallen veel lieden die nauwelijks een rekensom kunnen oplossen. Jaap Dronkers wees eerder al op de leerachterstanden van veel huidige tweede en derde generatie allochtonen in Nederland, zei hij in zijn inaugurele rede in Maastricht in 2010:
“Leerlingen afkomstig uit islamitische landen hebben substantieel lagere onderwijsprestaties, die dus niet met de sociaal-economische individuele achtergrond, de schoolkenmerken of de onderwijsstelselkenmerken verklaard kunnen worden”
Duitsland heeft echter te maken met de honderdduizenden migranten die recent zijn aangemeerd. Zij hebben naast een scholingsachterstand ook nog eens een taalachterstand. Hoewel het politieke verhaal is dat deze migranten nodig zijn om de arbeidsreserves aan te vullen, voelen de techneuten juist aan dat deze groep buiten het vitale deel van de economie moeten worden gehouden.
Bedrijfsspionage is bijvoorbeeld een risico. Denk aan Abdul Quadir Khan die in Nederland de techniek stal om uranium te verrijken, en dit introduceerde in Pakistan. Onderzoek door het Institut der Deutschen Wirtschaft leverde op dat in 2015 slechts driehonderd academisch geschoolde vaklieden een plaats vonden in de Duitse industrie. De migranten die voor Duitsland het nuttigst waren kwamen uit Frankrijk en India.
In de situatie die in Europa nu ontstaat – zowel economisch als demografisch als politiek – is follow the follower een slechte insteek. Oftewel die techneuten zullen, zoals in Atlas Shrugged (1957), doorploeteren vanuit hun schuldgevoel en samen met het systeem ten onder gaan. Of er komt een punt waarop zij wél individueel zullen oordelen, en dan vetrekken naar oorden als Azië, Zwitserland of Paraguay.
Sowieso is het, met deze gestage aftakeling voor de deur, veel beter om een geharde individualist te zijn – iemand die van zich af kan vechten en individueel oordeelt. Dit zal deels ook de populariteit verklaren van de vele films en series in het genre ‘Zombie Apocalyps’. Eigenlijk is dit een Bijbels thema: een eindafrekening en ‘Laatste Oordeel’ waarbij de doden terugkeren op aarde. Waarin ‘de eersten de laatsten zullen zijn en de laatsten de eersten’.
De mensen met de ondergewaardeerde vakken, zoals monteurs, tuinders en bouwvakkers – die nog een product zijn van de oude orde, van een economie die nog niet geheel in informatiekapitalisme is opgelost – zullen plots de nieuwe aristocratie zijn. De aristocratie van het overleven. De aristocratie van de Nieuwe Zuil. Tastbare welvaart zoals huizen en gewassen zal weer – zoals geheel overeenstemt met de natuur – boven de ongrijpbare welvaart gaan van impressie-management, spreadsheets invullen en jezelf inlikken op kantoor. Zo keert de beschavingscyclus terug tot zijn aanvangspunt.
Dit artikel hoort bij de reeks ‘Cultuur en Politiek’, gefinancierd door crowdfunding. Draag vandaag nog bij aan deze interessante reeks artikelen via crowdfundplatform VoordeKunst!
