Ivania is geen dertien in een dozijn-blogger. Vrijwel al haar foto’s maakt zij zelf en haar minimalistische combinaties en eye-opening Do It Yourself’s maken van haar blog Love Aesthetics één die opvalt. Hier vertelt zij over haar persoonlijke stijl, haar kijk op mode en meer.
Voordat Ivania zelf besloot een blog te starten, volgde ze politieke blogs en maakte ze de opkomst van modeblogs mee. Haar favoriete blogs draaien vanaf die opkomst al mee en are still going strong.
“Sinds 2006 lees ik actief blogs. Het begon met lezen van politieke blogs, die waren toen heel erg in. Daarna kwamen de modeblogs. Ze waren veel leuker dan de mainstream magazines, veel eerlijker. Voor het eerst draaide mode niet over ‘dit moet je kopen’. Na het lezen van de blog had je niet het gevoel dat je naar de winkel moest rennen. Daarom ben ik blogs gaan volgen. In 2007 of 2008 ging ik toen vrijwillige stage lopen bij l’Officiel. Daar heb ik zoveel geleerd en gezien dat ik dacht ‘dit moet ik vastleggen’, dus toen ben ik ook een blog begonnen. Verder is het voor mij ook een opstapje. Ik wil de tijdschriftjournalistiek in en zo kan ik lekker oefenen. Drie blogs die ik echt te gek vindt zijn Style Bubble, Park & Cube en A shaded view on fashion.”
Hoewel Ivania een duidelijke eigen mening heeft over het modebeeld, besluit zij die soms voor zichzelf te houden, ze wil namelijk geen negatieve blogger zijn.
“Ik laat mijn kritiek op de modewereld en de maatschappij wel eens doorschemeren op mijn blog, maar niet al te veel, ik wil namelijk geen negatieve blog worden. Het is heel makkelijk om te zeuren op Uggs of Vans, maar het is veel moeilijker om te benoemen wat wèl leuk is. Ik probeer de meeste kritiek voor mezelf te houden, maar af en toe moet je wel laten merken dat niet alles geweldig is, zo blijf je geloofwaardig.”
Naast geloofwaardigheid is voor Ivania volledige controle over de inhoud van haar blog erg belangrijk. Zij bepaalt wát er op Love Aesthetics verschijnt, en hoé het daar verschijnt, bijvoorbeeld door haar eigen foto’s te maken en zelf advertenties uit te kiezen.
“Met mijn blog onderscheid ik me doordat ik mijn eigen content maak. Behalve runwayfoto’s, schiet ik alle foto’s zelf. Als ik een foto van een product wil, ga ik naar het persbureau om een foto te maken, en zal ik niet van de website plukken, terwijl dat heel makkelijk is. Tot nu toe heb ik ook nog geen advertenties, omdat ik alleen advertenties wil van merken die ik zelf echt goed vind en draag. Binnenkort ga ik wel aan advertenties beginnen, waarschijnlijk wordt het er eentje van American Apparel. In 2007 ben ik daar gaan werken en ik ben er altijd mee in contact gebleven en hun hele filosofie, daar sta ik helemaal achter. Alle katoen is eerlijk, de werknemers worden goed betaald en de modellen in hun campagnes zijn ook altijd werknemers uit de winkel. Het gaat veel verder dan de kleding.”
De vrijheid om zich te kleden zoals ze zelf wil, is haar duidelijk bijgebleven van haar jeugd in Costa Rica.
“Mijn individualiteit heb ik deels zeker te danken aan mijn opvoeding. In 2000 ben ik naar Nederland gekomen vanuit Costa Rica, daar hadden we uniformen op school, daardoor was er totaal geen druk over wat in de mode was. Buiten school werd ik helemaal vrijgelaten in mijn kledingkeuze. Vaak droeg ik ook mijn moeder’s kleding, die knipten we dan ‘gewoon’ even korter.”
Misschien komt het doordat ze altijd is vrijgelaten in haar kledingkeuze, maar Ivania heeft een eigen herkenbare stijl ontwikkeld. Daarnaast kan ze ook nog uitleggen waaróm ze zich kleedt zoals ze doet.
“Kleuren die monochromatic zijn, vind ik heel mooi. Bijvoorbeeld van top tot teen grijs of zwart, of kleuren die heel dicht bij elkaar liggen. Vandaar dat mijn haar paars is, daar draag ik dan koele kleuren bij, zoals lichtblauw, of grijs, of zwart. Ik voel me ook heel erg aangetrokken door het minimalisme uit de jaren negentig, toen mensen voor het eerst bang waren overdressed te zijn, in plaats van underdressed, dat hangt daar een beetje mee samen.”
“Op het moment ben ik geobsedeerd door de revolutionaire Calvin Klein-campagne die dat minimalisme heeft veroorzaakt. Ik ben heel erg geobsedeerd altijd, dat kan zijn door een designer, een architect, of een model, maar ook door een bepaald tijdperk, of een kleur, of een één enkel schilderij. De ene keer ben ik dus helemaal Calvin Klein, dan ga ik er over lezen, boeken van kopen, vintage verzamelen. Maar dan is het op een gegeven moment ook weer over. Daarna weet ik er wel alles van, en kan ik het in perspectief brengen. Ik kan er dan zo een heel essay over schrijven. Door de jaren heen leer ik zo heel veel.”
“Ik ben nu heel blij met mijn vintage Calvin Klein-trui. Ik koop veel vintage, omdat het over het algemeen veel betere kwaliteit is. Massaproductie, zoals het nu is, is zo rond 2000 tot stand gekomen. Daarvoor werden nog artikelen gemaakt die langer moesten meegaan dan één seizoen. Alles wat van je van vóór 2000 koopt is meestal betere kwaliteit dan de kleding van nu, en dan is het zelfs al gedragen. Ik vind het ook helemaal niet erg om iets uit oude collecties te kopen. Als het ontwerp goed is, vind ik het tien jaar later ook nog mooi.”
