Daar was een ronkend persbericht van de vertegenwoordiging van het Europees Parlement in Den Haag. Op dit voorlichtingsbureau werken persvoorlichters die journalisten wekelijks op de hoogte stellen van wetenswaardigheden uit Brussel en Straatsburg. Belangwekkende zaken die burgers over het Europees Parlement moeten weten, maar die in de praktijk vaak aan hen voorbijgaan vanwege een gebrek aan journalistieke belangstelling.
De voorlichters van het Europees Parlement duwen allerlei nieuwtjes daarom nadrukkelijk onder de neus van het journaille. Zo was daar deze week een pakket maatregelen over de Europese verkiezingen. Er liggen ‘nieuwe ideeën op tafel die ervoor moeten zorgen dat meer Europeanen naar de stembus gaan en zich vertegenwoordigd voelen’, lezen we. Bij nadere beschouwing is het nieuws vooral dat het Europees Parlement deze week het record navelstaren heeft verbroken. Vier ideeën uit Straatsburg.
De Europese verkiezingen moeten vanaf 2024 plaatsvinden op één vaste dag, namelijk de Dag van Europa. Het lijkt een poging om deze dag enige betekenis te geven, waar deze tot dusver aan gewone burgers voorbijgaat. 9 mei is nu niets meer dan een dag voor Europese debatten waar alleen een kleine eurofiele elite naartoe gaat. Zo staan er aanstaande maandag alweer bijeenkomsten gepland van Volt en GroenLinks. De Brusselse bubbel viert de Dag van Europa al, nu de rest van de bevolking nog.
Het Europees Parlement bestaat momenteel uit nationale vertegenwoordigers. Nederlanders kunnen alleen op Nederlanders stemmen. Er moeten daarom 28 extra zetels komen voor Europese kandidaten. Burgers krijgen dan twee stemmen: de huidige nationale stem en eentje op een Europese kandidaat. Geen burger die de nationale Europarlementariërs kent, laat staan dat ze Maltezen, Kroaten of Litouwers kennen. Een inhoudsloze stem dus, behalve voor de Brusselse bubbel, waar men die internationale contacten wel heeft.
Cyprus heeft op dit moment alleen mannelijke Europarlementariërs. Er moet daarom een verplicht systeem komen waarbij mannen en vrouwen om-en-om op de kieslijsten staan. Partijen krijgen daar in de praktijk last van, zoals Volt die zichzelf deze norm al heeft opgelegd. Daar leidt deze eis tot steden waar men vanwege een vrouwentekort niet mee kan doen en tot vrouwelijke kandidaten die de partij zelf liever niet op de lijst zet. De Brusselse bubbel houdt zich niet bezig met de ellende die men over politieke partijen afroept.
Tot slot wil het Europees Parlement dat er pan-Europese lijsttrekkers komen die (weer) strijden om het voorzitterschap van de Europese Commissie. De enige fracties die in de praktijk zo’n voorzitter kunnen leveren zijn de christendemocraten, sociaaldemocraten en liberalen. Zij moeten altijd onderling samenwerken in de Europese Commissie en vinden na de Brusselse compromismachine sowieso hetzelfde. Gewone kiezers zullen dus geen verschillen zien tussen de meest relevante lijsttrekkers. Alleen de Brusselse bubbel ziet die.
Voor al deze voorstellen geldt: ze komen van mensen die enorm betrokken zijn bij Brussel, maar voor mensen buiten die kleine kliek maken ze niet of nauwelijks verschil. Op 9 mei stemmen even weinig mensen voor het Europees Parlement als twee weken later, omdat ze simpelweg niet weten wat ze moeten stemmen. Dat weten ze al decennialang niet, ook niet als er straks Europese kandidaten, man-vrouw-verdelingen en Spitzenkandidaten bijkomen. Dat zijn allemaal speeltjes voor de minderheid die de EU wel kent.
Voor de rest van de wereld geldt iets anders: dit soort voorstellen laten vooral zien dat het Europees Parlement niet doorheeft dat er aan de oostgrens van de EU een oorlog wordt gevoerd, bij haar eigen functioneren geen prioriteiten kan stellen, zich niet kan inleven in de eigen achterban en navelstaren tot een ware kunst heeft verheven. Er is één geruststelling voor alle gewone burgers die totaal niets in deze voorstellen zien: de lidstaten moeten nog akkoord gaan, anders gaat het feest alsnog niet door.
Lees ook van Chris Aalberts:
