Lieve E.,
Ik heb een plank vol boeken met boodschappen van schrijvers erin.
Er is er maar één die ik nog regelmatig open sla.
Daarin staat:
‘Voor Jan. Voor wie ik graag schrijf en hopenlijk nog lang. A’dam 16-11-2003 Theo’
Het werden nog slechts 50 columns.
Daarna schoot de Marokkaans-Amsterdamse moslimterrorist Mohammed Bouyeri ‘mijn’ Metro-columnist Theo van Gogh acht kogels in zijn donder. Hij sneed Theo’s keel door met een kukri-machete. Hij stak dat mes in Theo’s borst. En hij eindigde met een fileermes in Theo’s buik met een briefje waarin Ayaan Hirsi Ali met de dood werd bedreigd.
En deugend Nederland deed geschokt en sprak de woorden die jouw en mijn bloeddruk tot gevaarlijke hoogte kunnen laten stijgen: “Je mag Theo van Gogh natuurlijk niet vermoorden, maarrr…”
Vandaag veertien jaar geleden.
Ik ben oprecht blij dat de hoofdredacteuren die na mij kwamen je handhaafden. Dat met name eentje, Robert van Brandwijk, je op grootse wijze steunde toen dictator Erdogan je in 2016 in Kusadinges te grazen liet nemen en je luchtbrug naar het land van je ouders voor altijd werd afgesneden.
Er zal vast een keer iemand bij Metro aan het bewind komen die jouw columns helemaal niks vindt. Of die, nu de gouden tijden van de gratis papieren krant ver achter ons liggen, verder moet bezuinigen. Hopelijk zit er rond die persoon dan nog iemand met voldoende historisch besef (en lef) om te roepen: “Ebru blijft”.
Dat moet.
Zeker nu de poging tot moord met voorbedachte rade op Geenstijl door NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch en ander mediatuig uitgerekend deze week heeft geleid tot de verzelfstandiging van je andere grote podium. En je daar, plat gezegd, bent wegbezuinigd.
Want bij elke schreeuw van jou, schreeuwt Theo nog een beetje mee.
Hophop, kleine!
X
JanD
