De EU is een perfect ‘solidair’ samenwerkingsproject van pure vriendschap, vrede en veiligheid. Vooral als het gaat om mensenrechten boekt de EU fantastische resultaten. Neem bijvoorbeeld de situatie op het Griekse eiland Lesbos, alwaar tienduizenden (!) asielzoekers al jaren (!) in de meest gruwelijke, mensonterende, inhumane, nachtmerrie-achtige omstandigheden (die je zelfs dieren nog niet aandoet) in tenten verblijven op de snelweg moeten slapen omdat hun tenten zijn afgefikt. Gelukkig is de EU zoals gezegd een ‘solidair’ project dus alle lidstaten nemen die vluchtelingen snel en zonder probleem op door middel van een eerlijke verdeelsleutel.
Maar ook als het gaat om het democratisch gehalte is de EU echt een gidsproject. Zo hebben de lidstaten ontzettend veel in te brengen, heeft een ongekozen maar door vriendjespolitiek benoemde ‘commissie’ niet extreem (te) veel macht en wordt alles keurig multilateraal beslist middels referenda, transparante voorlichting naar burgers toe, veel medezeggenschap door burgers en uiteraard wordt het uitgevoerd door volksvertegenwoordigers van lidstaten die zijn verkozen via heldere en transparante zeer regelmatige verkiezingen.
Niemand zal er nog aan twijfelen dat binnen die EU zonder uitzondering sprake is van hartelijke ongedwongenheid en pure, liefdevolle harmonie, waarin lidstaten uit zichzelf graag meewerken en uit persoonlijke compassie bijdragen aan het grote collectief.
Vandaar ook dat Ursula von der Leyen, de voorzitter van de Europese Commissie, woensdag in haar State of the Union heeft gepleit voor nóg meer harde straffen tegen lidstaten die uit de pas lopen, het nóg sneller overgaan tot sancties in plaats van debat en overleg en dat dan het liefste per decreet maar toch tenminste met slechts een minimale meerderheid van het parlement in plaats van een unaniem besluit om te sanctioneren. En dan gaat het wel over écht harde sancties want anders wordt dat terug in de wagons knuppelen in de rij blaffen van andersdenkenden helemaal niks natuurlijk.
Je moet het als dissidente lidstaat ook wel echt voelen als je je weigert zomaar te conformeren aan het collectief. Rancune speelt daarin een belangrijke rol. Net als de wil tot macht en vernietiging.
De geschiedenis leert immers dat het met door onmachtige en angstaanjagende elites bestuurde samenlevingen altijd uitstekend afloopt.
Ziet u nou wel? Die EU is echt een democratisch, eensgezind, vreedzaam model (voor en door iedereen met elkaar) dat niet, zoals veel bestuursmodellen uit de geschiedenis, is gebaseerd op angst, onderwerping, intimidatie, oekazes en conditionering door straffen maar juist op het open en vrije debat, positieve versterking, wederzijds begrip en conditionering door beloning.
Het zou dan ook best eens kunnen dat de EU (Het Grote Vredesproject) onder Ursula von der Leyen gewoon opnieuw een Nobelprijs toucheert. Bijvoorbeeld: De Nobelprijs voor Tirannie Heel Erg Succesvol Verkopen Als Democratie & Vrijheid En Dat Doodleuk In De 21ste Eeuw.
(En vergeet niet: EU-kritiek = fascisme!)
Lees ook: Vluchtelingenhel op Lesbos in de fik, schaamte en schande van de ‘humanitaire’ EU volledig verwoest
Lees ook: Bonusquote: de hel van Moira op Lesbos, het zoveelste succes van de ‘humane’ EU in de praktijk
Lees ook: Cynische en inhumane EU gaat Afrikaanse vluchtelingen via Libië-route bestrijden
