Het aantal digitale opstootjes over schrijnende, ongemakkelijke, bizarre en boos makende momenten in talkshows neemt, gevoelsmatig, hand over hand toe. Met Twitter als onmiskenbaar hoofdpodium. Als tv-recensent ben ik al lang afgehaakt achter deze trein van incidenten en incidentjes aan te rennen, om te beginnen vanwege het simpelweg niet meer bij kunnen houden van alle opwinding, maar met als goede tweede de steeds grotere hoeveelheden gasten die rond talkshowtafels mogen plaatsnemen.
Voorbeeld: zondag zaten in Buitenhof vier zeer deskundige gasten uit het medisch-bestuurlijke veld het coronabeleid nog eens onder de loep nemen en dat deden ze – denkelijk omdát ze zo deskundig waren – dermate genuanceerd dat ik als kijker uiteindelijk bij elke maatregel nog eens de pro’s en contra’s geserveerd kreeg, maar zonder een greintje handelingsperspectief. Bij Jinek en Op1 is het gebrek daar aan zo mogelijk nog nijpender.
In de kakafonie van coronastandpunten en bijbehorende redeneringen wil mijn blik – binnen het tv-scherm, dat wel… – nog wel eens afdwalen. De afgelopen weken gebeurde dat bij PvdA-Kamerlid Attje Kuiken. Geturfd heb ik het niet, maar volgens mijn subjectieve waarneming is ze de afgelopen weken verschillende keren bij diverse talkshows aangeschoven. Vanwege haar Kamerlidmaatschap, neem ik aan. Al valt niet geheel uit te sluiten dat Attje zich steeds voor een tafel ‘kwalificeert’ vanwege haar frisse uiterlijk en de respectvolle manier waarop ze, in de lange periodes dat ze niet aan het woord is, richting doktoren en IC-bazen knikt. (Zoals Attje meelevend kan kijken als het woord ‘triage’ valt.)
Misschien speelt ook haar verbale voorspelbaarheid een rol in het uitnodigingsbeleid. Attje neemt ten opzichte van het kabinetsbeleid steevast het nét iets strengere standpunt in. Zodra ze dan eindelijk het woord mag nemen, zie ik haar voorlichters gespannen luisteren of Attje ‘de positie van de PvdA’ wel goed markeert. Volgens mij doet ze dat markeren zo nauwkeurig dat het electoraat vrijwel onmiddellijk in slaap valt maar haar voorlichtersteam tevreden naar huis kan. Ziehier, de chronische ziekte waar de sociaaldemocratie in Nederland aan kapot gaat.
Lees ook: Hans van Willigenburg – Gerdi Verbeet, de zaaddoder van elke talkshow
Attje blijft haar standpunten net zo lang nauwkeurig markeren tot ze wordt geroepen tot een hoger plekje in het bestuurlijke netwerk, schat ik zo in. Omdat ze inzake regeringsdeelname bij de verkeerde partij zit is de kans niet denkbeeldig dat ze op termijn buiten Den Haag emplooi gaat vinden. Er zal hoogstwaarschijnlijk een burgemeesterschap voor haar lonken of een directeursfunctie bij een of andere toezichthouder dan wel een warme zetel bij een zorgverzekeraar of pensioenfonds.
Lees ook: Hans van Willigenburg – Buitenhof laat klimaatscenario’s op elkaar botsen
Tot die tijd weegt Attje haar woorden; hanteert ze een vocabulaire waarin polderachtige zuigwoorden als ‘beleid’, ‘zorgvuldig’ en ‘afweging’ als kleefpasta aan haar vast blijven zitten. Wie Attje Kuiken volgt op haar brave en geurloze tocht naar een volgende baan krijgt zowat respect voor de sensationele achtbaan waarin Thierry Baudet zichzelf dagelijks lanceert en begint bijna vanzelf te hunkeren naar hetzij leven, hetzij dood.
Lees ook: Hans van Willigenburg – Angstwekkende showcase van Ruttiaans efficiencydenken
In de vergaderzalen van Attje Kuiken is consternatie over een uitvallende verwarmingsradiator immers het grootst denkbare ongeluk.
Lees ook: Hans van Willigenburg – Buitenhof opnieuw advertentieruimte voor inner circle Twan Huys
