In december van om het even welk jaar kijken de meeste mensen uit naar het volgende jaar. Het zijn idioten. Ze denken dat het in dit volgende jaar beter zal gaan met ongeveer alles, dat er enorm veel leuke dingen zullen gebeuren, dat ze eindelijk de liefde van hun leven zullen ontmoeten, dat hun doodzieke oma weer gezond zal worden, dat ze hun in juli weggelopen hond zullen terugvinden, dat de armoede in Afrika zal verdwijnen en dat hun tante Sonja op den duur toch de tienduizend euro zal terugbetalen die je haar in de voorbije herfst geleend hebt. Vergeet het. Tante Sonja heeft met dat geld een Renault Twingo, een nieuwe frituurpan en een abonnement op Het Parool aangeschaft en nu is dat geld op en heeft ze geen rooie cent meer, zodat je naar je geleende poen kunt fluiten.
Wat de armoede in Afrika betreft: alweer zullen de landen in dit continent zich liever bezighouden met hongersnood, burgeroorlog, dictatuur, gebrek aan onderwijs, lamlendigheid en defaitisme en economische en politieke instabiliteit, dan met de handen uit de mouwen steken en niet langer meer verwachten dat alle heil uit het rijke westen moet komen.
Degenen die hopen dat ze de liefde van hun leven zullen ontmoeten: temper jullie hoop en wees tevreden met een of andere eikel of een of andere troela, die niét de liefde van je leven zal worden maar wel een partner die je algauw enorm op de zenuwen werkt, die je het bloed van onder de nagels haalt en die uit en in je bed zo sexy is als een frigide rioolrat.
We kunnen derhalve besluiten dat een komend jaar niet beter of leuker zal zijn, en zodoende wordt ook 2022 weer een kutjaar. Het coronavirus zal dansen en swingen, het klimaat gaat verder naar de kloten, de vluchtelingenstroom zal niet te stuiten zijn, premier Rutte krijgt een burn-out, Hugo de Jonge kan z’n diarree-aanvallen maar niet onder controle krijgen, Sigrid Kaag wordt verliefd op een werkloze buizenfitter uit Zaandam die haar voor haar verjaardag een gefitte buis schenkt, er zullen overstromingen zijn zowel in Limburg als in Drenthe, in Groningen ontploft een gaswinningsinstallatie en tante Sonja rijdt met haar Renault Twingo twee kinderen aan die náást het zebrapad de straat overstaken en die dus niet moeten klagen dat ze wegkomen met een gescheurde milt en een gebroken nek (het ene kind) en een dubbele schedelbreuk en een afgerukt onderbeen (het andere kind). Tante Sonja had wel 1,8 promille alcohol in het bloed, waarover ze verklaarde: “Een schizofrene vrouw lust nu eenmaal wel een paar glaasjes.”
M’n tienduizenden fans zullen zich inmiddels aanvragen hoe voor mij het jaar 2022 er ongeveer zal uitzien. Nou, ik zal bij m’n huidige, eeuwige verloofde blijven; ik zal m’n hond nieuwe kunstjes leren (bijvoorbeeld Turkse allochtonen de schrik op het lijf bezorgen door naar hun kuiten te happen), ik zal als amateurdrummer een nieuwe band oprichten, genaamd The Lick My Asses en ik zal me natuurlijk voor de duizendste keer onderscheiden met een nieuwe roman, thans getiteld Schijt In Mijn Hoed, een autobiografie over hoe ik in wezen steeds krankzinniger word, ook al omdat ik m’n pillen niet meer slik en omdat ik na 28 jaar te hebben drooggestaan opnieuw aan de zuip ga (een fles whisky en vijftien bier per dag) en ik zal een correspondentie beginnen met Thierry Baudet waarin ik de klemtoon zal leggen op de nadelen van het rechtse denken en de voordelen van middenin de kerk van Spijkenisse je leuter uit je broek halen en het altaar onderzeiken.
Voor de rest kan 2022 m’n rug op en ik hoop dat jullie allemaal reeds in januari van dat jaar volop uitkijken naar 2023.
Lees ook van Herman Brusselmans:
