Het was een verhelderend slot-item, vrijdagavond bij Op1. Met Erica Meiland’s biografie als aanjager schoven tv-criticus Angela de Jong en merkstrateeg Nadine de Ridder een stoeltje op zodat ze naast Jort en Welmoed hun licht konden laten schijnen over de canceltsunami waarmee Erica en de overige Meilandjes annex medevennoten sinds afgelopen week te maken hebben. (Voor wie het gemist heeft: Erica spreekt in het boek over haar afkeer van gesluierde vrouwen, die ze ‘pinguins’ noemt.) Over de bijdrage van Angela de Jong kunnen we kort zijn. Ze piepte voornamelijk dat de vrijheid van meningsuiting in gevaar was want als een tv-ster, in dit geval Erica, een paar tikken op haar neus krijgt is dat iets dat bij Angela – die geen ander referentiekader lijkt te hebben dan de treurbuis en de hoofdrolspelers die ‘m vullen – extra hard binnenkomt. Vandaar haar (grote) zorgen.
Zo oninteressant en in zekere zin gedateerd als het ongenoegen van Angela de Jong was, zo boeiend (en angstaanjagend) was het commentaar van merkstrateeg Nadine de Ridder. Als adviserend wezen dat regelmatig in de boardrooms van internationale concerns kind aan huis is gaf ze een wetenswaardig inkijkje in de toekomstvisie en psychologische gesteldheid van de mensen die aan het hoofd staan van bedrijven waarvan we dagelijks producten kopen en als ‘het moderne gezicht van het kapitalisme’ te betitelen zijn. De Ridder legde uit dat moderne bedrijven zich (door haar?) succesvol hebben laten aanpraten dat ze de ‘veranderende wereld’ moeten omarmen en derhalve maximale ‘diversiteit’ dienen na te streven, ofwel: alles in het werk moeten stellen om mensen met andere achtergronden, huidskleuren en leeftijden het bedrijf binnen te halen en als klant aan hun borst te drukken.
In dit klimaat, betoogde merkstrateeg Nadine, moesten we niet raar opkijken als bedrijven bij het geringste teken van intolerantie of onverdraagzaamheid hun conclusies trekken, zoals in het geval Erica het verbreken van een sponsorcontract. Mevrouw De Ridder schetste de moeizame reis die zij en haar collegamerkstrategen te ondernemen hadden om binnen de bedrijfsmuren traditionele structuren te doorbreken en de natuurlijke reflex om mensen van je eigen soort te benoemen te verdelgen. Ze sprak van een ‘nieuwe realiteit’ die misschien nog niet bij de vermeend haat zaaiende Erica Meiland geland was, maar al wel in de top van het bedrijfsleven: dat de jongere generatie, kortom, het aanstaande cohort beloftevolle ‘aandelen’ van het toekomstig kapitalisme, nu eenmaal extreem gevoelig is voor gelijkwaardigheid en inclusiviteit. En dat deze Sander Schimmelpenninckjes getalsmatig misschien nog niet in de meerderheid zijn, maar achter de schermen wél de nieuwe moraal aan het modelleren en implementeren zijn.
Het verhelderende aspect van De Ridder’s betoog is dat we voortaan nauwkeuriger weten welke kant we op moeten kijken als we het oprukkende woke willen bestrijden. Vergeet de PvdA. Vergeet GroenLinks. Vergeet al die op oud-links geschoeide clubjes die achter elke boom een slachtoffer zien. Woke is allang geen hobby meer van politieke activisten, maar een mainstream-ideologie die je onbedoeld valideert als je in de supermarkt yoghurt, een koekje, broodbeleg of weet-ik-wat koopt.
Voor je het weet hebben we ‘onszelf opgegeten’.
Lees ook van Hans van Willigenburg:
Kijk hier het hele gesprek terug. #Op1 https://t.co/Ik4jQN1FC7
— Op1 (@op1npo) December 4, 2021
